رخشان بنی اعتماد: از مادر زاییده نشده کسی که نگذارد فیلم بسازم/ فیلم نساختن من نوعی اعتراض بود + عکس های نشست خبری فیلم «قصه ها»

به گزارش سلام سینما به نقل از مهر، درنشست خبری فیلم سینمایی «قصه ها» به کارگردانی رخشان بنی اعتماد این کارگردان گفت: فکر می‌کنم موسیقی یک عنصر خلاق در یک فیلم سینمایی است. تنها زمانی می‌توان راجع به موسیقی صحبت کرد و تصمیم گرفت که فیلم ساخته شده باشد. برای آن که موسیقی خوبی داشته باشیم باید در رابطه با مفاهیم کلی فیلم با آهنگساز صحبت کرد تا در نهایت آن چه که ساخته می‌شود خودش را نشان دهد و بفهمیم با نگاه فیلمساز هماهنگ بوده است یا نه. در چنین شرایطی کارگردان یا موسیقی را می پذیرند و یا مجبور است آن را کنار بگذارد.

کلانتری آهنگساز این فیلم گفت: ساختن موسیقی برای فیلم های خانم بنی اعتماد سخت است. اولین بار که برای ساخت موسیقی این فیلم با من تماس گرفتند ترسیدم چرا که بیان تصویری فیلم آنقدر قوی بود که  جایی برای موسیقی نمی گذاشت. حتی من به خانم بین اعتماد پیشنهاد کردم که فیلم نیازی به موسیقی ندارد اما در نهایت به این نتیجه رسیدیم که موسیقی به گونه‌ای طراحی شود که جزوی از فیلم باشد و مزاحمتی برای آن ایجاد نکند.

وی ادامه داد: از سکانس آخر فیلم در ماشین و دیالوگ های بین باران کوثری و پیمان معادی ایده گرفتم و هسته اولیه موسیقی را ساختم. با ترس آن را به بنی اعتماد نشان دادم که مورد استقبال او قرار گرفت. این فیلم دومین همکاری من با رخشان بنی‌اعتماد اما اولین کار سینمایی من است.

بنی اعتماد در ادامه صحبت های او گفت: من و کلانتری در  فیلم مستند «ما نیمی از جمعیت ایرانیم» با هم همکاری داشتیم البته این همکاری تنها به واسطه استفاده برخی از موسیقی های ضبط شده کلانتری در گذشته بوده است.

رخشان بنی اعتماد در پاسخ به این سوال که چرا بعد از سال ها فیلم نساختن دوباره نگاهی به فیلم های گذشته خود داشتید؟ گفت: یکی از دلایل عمده این که در این فیلم به آثار گذشته ام نگاه کرده ام این بود که چند سال فیلم نساختم و به دلیل وجود بغضم از کار نکردن تمرکزی بر روی ایده های دیگر نداشتم. البته ایده های این فیلم زیادتر از 7 تا بود و می خواستم بعد از چند سال فیلمسازی موقعیت و مشکلات جامعه را نشان دهم.

رخشان بنی اعتماد در پاسخ به اینکه چرا در این فیلم تنها به زنان اشاره شده و مردان دیده نمی شوند و چرا هیچ گاه از زنان موفق در فیلم هایمان یاد نمی کنیم؟ گفت: اینکه چرا راجع به زنان موفق فیلم نساخته ام باید بگویم شاید در آینده راجع به این مسأله فیلم بسازم البته من سفارش بر خود را دوست ندارم بلکه من فیلم هایم را بر اساس دغدغه هایم می سازم در شرایط خاص بسیاری از اقشار جامعه تریبون ضعیفی دارند و بخشی از افراد جامعه هیچ تریبونی ندارند به همین دلیل من فیلم می سازم تا حرف این گروه را بزنم. راجع به مردان هم باید بگویم که من به مردان کم توجهی نکرده ام اما زن ها از نظر من چون مشکلات بیشتری دارند و مشکلات آن ها را از نزدیک می شناسم مهم ترند. من در فیلم هایم به تفکیک جنسیتی اعتقاد ندارم.

وی ادامه داد: فیلم از زاویه نگاه من ساخته شده و شخصیت ها از شرایط گذشته خود فاصله گرفته و در شرایط دیگری قرار دارند حال ممکن است این شرایط بهتر شده باشد یا بدتر. هر کدام از این کاراکترها به شکل دیگری زندگی می کنند از نظر من تحمیل پایان خوش برای کاراکترها فریب تماشاگر بود با توجه به تجربه هایم کاراکترهای این آدم ها را برداشتم و با نگاه واقع بینانه این فیلم را ساختم.

وی ادامه داد: آسیب هایی که در این  بیش از 30سال فعالیتم در سینما به من وارد شده به این نتیجه رسیدم که مشکلات اجتماعی سطح گسترده تری پیدا کرده و فشار و درد بر طبقه محروم افزایش پیدا کرده است. اگر قرار باشد برای ناراحت نکردن مخاطب واقعیت را نشان ندهم خیانت کرده ام.

امیر اثباتی در ادامه این نشست گفت: من اینجا افتخار دارم که در اولین فیلم بنی اعتماد با او همکاری کردم، اولین فیلم بنی اعتماد خارج از محدوده بود که لحن فانتزی داشت، در تجربه های بعدی به نوعی از طراحی واقع گرایانه و زیباشناسی فقر استفاده کردیم که لذت بخش بود بنی اعتماد جزو کارگردانانی است که هر وقت با او کار می کنم حرفه ام را به طور کامل احساس می کنم و خلاقیتم را در فیلم های او نشان می دهم. طراحی صحنه و لباس در فیلم های بنی اعتماد من را راضی نگه نمی دارد و به همین دلیل ترجیح می‌دهم  هرجا که به من نیاز باشد به او کمک کنم.

وی ادامه داد: فیلم سینمایی «قصه ها» با حداقل امکانات و کمترین بودجه ساخته شد، این فیلم با همدلی عوامل پشت و جلوی دوربین به سرانجام رسید همچنین از کانون ایران نوین برای حمایت از این فیلم تشکر می کنم. نمایش فیلم قصه ها یک ضرورت برای سینمای ایران است این نوع سینما و نوع نگاه بنی اعتماد ضرورتی است که مسئولان باید به آن توجه کنند هر چند مسئولان ادعا می کنند که ما نیازمند ساخت این فیلم ها هستیم اما خودشان از نمایش فیلم های این چنینی خودداری می کنند.

وی اظهار کرد: اپیزود آخر این فیلم نشان دهنده امید برای گروه سنی که می خواهند به زندگی خود ادامه دهند و این فیلم بسیار تأثیرگذار است.

بنی اعتماد با تشکر از خواهر خود برای سرمایه گذاری در این فیلم سینمایی و حمایت کانون ایران نوین گفت: من نمی خواستم برای ساخت این فیلم سینمایی سرمایه گذار داشته باشم چراکه سرمایه گذار من را مجبور می کرد تا فیلم را اکران عمومی کنم اما من می خواستم فیلم در شرایط مناسب نمایش داده شود.

وی در ادامه در پاسخ به این سوال که آیا لحظه های طنز در این فیلم عمدی بوده است یا خیر؟ گفت: بخش هایی از فیلم باید طنز می بود. بسیاری از خنده ها در این فیلم در صحنه هایی است که با خنده معمولی متفاوتند مانند یک واکنش عصبی، مانند وقتی که به مجلس ختم می روی و به دلیل ناراحتی زیاد خنده تان می گیرد. خنده های اپیزود نوبر با اپیزودی هرت آباد فرق می کرد اگر از نظر شما ساخت این فیلم یک بیانیه است من ترجیح می دهم بیانیه بسازم.

این کارگردان در پاسخ به تعدادی از نقدها گفت: هر نقدی به فیلم قابل پذیرش و احترام است، اما آیا این دوستانی که در کیهان یا فارس می نویسند نظرات خود را به عنوان نقد می‌گویند یا نظرات رسانه خود را؟ آیا اگر در این رسانه‌ها کار نمی کردند باز هم همین نظرات را می گفتند؟ من برای قلم احترام زیادی قائلم اما امیدوارم نقدهایتان از ذهن خودتان نشأت گرفته باشد نه رسانه تان.

بنی اعتماد در پاسخ به این سوال که چرا این فیلم انقدر تلخ است؟ توضیح داد: نمی‌دانم تلخی از نظر شما چیست شاید من آنقدر با متن و بطن جامعه طرف بوده ام که پوستم کلفت شده باشد. فیلم های من راجع به تلخی ها است چراکه تلخی ها را می بینم اما قصه آخر قصه ها یکی از امیدوار کننده ترین این بخش ها است من تلخی ر ا می بینم و اگر قرار باشد امید را نشان دهم آن را در واقعیت به تصویر می کشم.

وی ادامه داد: من با این کاراکترها زندگی کرده ام و از یاد من نرفته‌اند. وقتی به سراغ این شخصیت ها بعد از سال ها رفتم تفسیر کلی ام را از شرایط کنونی جامعه نشان دادم. نمایش فیلم از نگاه دوربین یک مستندساز در قصه ها در این فیلم به این دلیل بود که مردم تنها در برابر دوربین فیلم های مستند از دردهایشان می گویند و به راحتی حرف های خود را می زنند.

بنی اعتماد در پاسخ به این سوال که چرا در فیلم های اجتماعی راهکار مشکلات ساخته نمی شود؟ گفت: وظیفه ما راه حل نشان دادن نیست بلکه طرح موضوع و نمایش آن است. ما در واقع مطالبه خواهی مردم را از جامعه بالا می بریم.

کارگردان فیلم روسری آبی در پاسخ به این سوال که چرا طی سال های گذشته فیلم نساخته است گفت: شرایطی که در آن طی این سالها فیلم نساخته ام به این معنا نبود که کسی اجازه کار کردن به من نمی داد بلکه یک خود تحریمی بود. چون با فضای فرهنگی آن موقع هماهنگ نبودم ترجیح دادم که فیلم نسازم اما بعد از چند سال فیلم نساختن احساس کردم که دارم به جنون می رسم و باید راه حلی را برای خود پیدا کنم من نمی خواستم برای ساخت یک فیلم سینمایی وارد پروسه دریافت پروانه ساخت شوم و طی نامه ای که به وزارت ارشاد هم نوشتم این مساله را مطرح کردم. باید بگویم از مادر زاییده نشده کسی که نگذارد من فیلم بسازم. فیلم نساختن من نوعی اعتراض بود من پروانه ساخت نگرفتم و هیچ کار غیر قانونی نیز انجام ندادم.

وی ادامه داد: برای ساخت قصه ها، پروانه ساخت چند فیلم کوتاه را گرفتم و بعد از ساخت این هفت فیلم کوتاه از هوش خود استفاده کردم و آن ها را به هم وصل کردم تا تبدیل به یک فیلم سینمایی شد. در طول این مدت حتی یک بار هم این فیلم را در هیچ جشنواره ای به نمایش نگذاشتم چراکه مخاطبان ایرانی برای من از هر چیز با اهمیت تر بود. جایزه من از ساخت این فیلم سینمایی دیدن آن توسط مخاطبان است.

وی با اشاه به انتشار خبری در روزنامه هفت صبح مبنی بر حضور تعدادی از بازیگرانی که نامشان در این فیلم وجود نداشت، گفت: بعد از انتشار این خبر تهدیدها شروع شد و گفتند که تمام بازیگرانی که در این فیلم بازی می کنند ممنوع الکار خواهند شد این درحالی است که من هیچ کار غیر قانونی انجام ندادم. گفتند نیروهای مداخله گر ما را تحت فشار قرار داده اند و من گفتم این نیروهای مداخله گر را بیاورید و من با آنها صحبت می کنم. بعد گفتند فیلم را بیاورید ما ببینیم، فیلم را بردم و نشان دادم و آن ها بعد از دیدن فیلم گفتند که این فیلم یک فیلم کاملا حرفه ای است و من گفتم قرار است من یک فیلم غیر حرفه ای بسازم؟

 وی در ادامه بیان کرد: این دوستان گفتند بیا و پروانه ساخت را دریافت کن تا ما به تو پروانه نمایش بدهیم، گفتم اگر پروانه ساخت بگیرم پروانه نمایش را به من می دهید؟ گفتند بله، من فیلم را تحویل دادم اما آن ها برای فیلمی که ساخته شده بود پروانه نمایش صادر نکردند. آنها در نهایت بعد از بازدیدهای عجیب و غریب مجوز نمایشی را به ما دادند که اجازه نمایش در داخل و خارج از کشور نداشت اگر شما می گویید برخی از فیلمسازان جوان با حضور فیلم من در جشنواره مخالفند باید بگویم که هیچ کدام از این فیلمسازان مخالف حضور من در جشنواره نبودند اگر هم کسی مخالف است بهتر است صحبت های من را بشنود و بعد نظر دهد.

بنی اعتماد در پاسخ به این سوال که اگر نسل جوان نتوانند با شخصیت های فیلم ارتباط برقرار کنند چه می‌شود؟ گفت: این فیلم هرچند از شخصیت های گذشته فیلم های من ساخته شده اما به گونه ای فیلمنامه را نوشته ام که نسل جوان نیز بتوانند آن را درک کنند.

وی در پایان گفت: از صابر ابر برای اینکه سایه‌اش در فیلم بود تشکر می کنم هیچ بازیگر مطرحی چنین کاری را نمی کند.

به گزارش سلام سینما به نقل از ایسنا بازیگران فیلم «قصه ها» در ایننشست خبری گفتند:

مهدی هاشمی، یکی از بازیگران «قصه‌ها» با بیان این‌که همیشه برای این موضوع که در اولین فیلم بنی‌اعتماد حضور داشته، خوشحال است‌، گفت: مردم وقتی من را می‌بینند می‌گویند چرا سینماگران ما را نشان نمی‌دهند؟ چرا ما در سکوتیم؟ این همه مشکل و گرفتاری در این مملکت است پس چرا کارگردان‌ها چیزهای دیگری را می‌سازند؟ به نظر می‌رسد انگار کارگردان‌ها فقط اجازه دارند در یک محدوده‌ی تنگ به جامعه نگاه کنند. در حالی که کارگردانی برای جامعه ارزش مضاعف دارد که در دیدن تصاویر و نگاه به مردم، پا را فراتر از محدودیت‌های بخشنامه‌ای یا قانونی بگذارد. به همین دلیل، شخصیت خانم بنی‌اعتماد جدا از کار کارگردانی‌اش برای من قابل ستادیش است.

گلاب آدینه‌، بازیگر نقش «طوبی» در فیلم «زیر پوست شهر» هم اظهار کرد: فکر می‌کنم تا دنیا دنیاست، طوبی‌ها از پا نمی‌نشینند و آنقدر خودشان را در مواجهه با زندگی قرار می‌دهند تا حق خود را بگیرند.

باران کوثری که در فیلم «خون‌بازی» با رخشان بنی‌اعتماد همکاری کرد نیز گفت: افتخار بازی کردن دوباره جلوی دوربین بنی‌اعتماد را داشتم که البته کم‌کم داشت نگران‌کننده می‌شد که دیگر این فرصت پیش نیاید، اما خوشخبتانه این اتفاق افتاد.

او ادامه داد: در آن روزهای گذشته، بازی کردن در «قصه‌ها» با شرایطی که داشتم مثل یک کتاب راهنما بود و فکر می‌کنم «قصه‌ها» امیدوارترین فیلمی است که در دولت قبلی ساخته شد.

فرهاد اصلانی هم که برای اولین‌بار جلوی دوربین بنی‌اعتماد بازی کرده است، این را افتخاری برای خود دانست و اظهار کرد: او در طول این سال‌ها همچنان در فیلم‌هایش دردمندانه و متعهدانه به کار خود ادامه داده است.

حبیب رضایی هم در این نشست بیان کرد: داشتن سهم در کاری که از رخشان بنی‌اعتماد ثبت می‌شود، مهم نیست، چون کار با او لذت دائمی دارد. من همیشه در پاسخ به این پرسش که چه شخصیت‌های مردی را دوست داشته‌ام بازی کنم، می‌گفتم شخصیت‌های مرد فیلم بنی‌اعتماد. بنابراین اگر فقط همان یک جمله‌ی آخر فیلم (هیچ فیلمی در کمد نمی‌ماند و بالاخره روزی دیده می‌شود) را هم در «قصه‌ها» می‌گفتم، برایم بس بود.

حسن معجونی هم با اظهار خوشحالی از حضور در این فیلم، گفت: نمی‌دانم چرا این فیلم در این مدت نباید اکران می‌شد یا آیا باید حتما از گل و بلبل صحبت می‌کردیم تا نمایش داده شود.

همچنین به گزارش سلام سینما به نقل از تسنیم پیمان معادی و مهواره شریفی نیا درباره حضور در این فیلم گفتند:

پیمان معادی در مورد اولین تجربه همکاری با بنی اعتماد گفت: البته در این فیلم خانم جواهریان و بابک حمیدیان هم از تازه واردهای فیلم قصه ها بودند. من با حضور در فیلم قصه ها به یکی از خواسته هایم رسیدم چون که سینمای خانم بنی اعتماد را دوست دارم وامیدوارم خانم بنی اعتماد با  حضور دوباره خود چشم وچراغ سینما را روشن تر کنند.

معادی در مورد نقش خود در یکی از اپیزودهای فیلم قصه ها گفت: اپیزود که من در آن حضور داشتم مربوط به فیلم خون بازی و زندگی شخصیت سارا در این فیلم است که با باران کوثری هم بازی شدم و امیدوارم من با حضورم در فیلم های بعدی خانم بنی اعتماد یکی از شخصیتهای فیلم قصه های دیگری از خانم بنی اعتماد باشم.

مهراوه شریفی نیا در مورد نقش خود در فیلم قصه ها گفت: شاید برای من اتفاق بزرگی است که خانم بنی اعتماد نقش معصومه زیر پوست شهر را دوست دارند و خیلی دوست دارم که شخصیت های قصه های خانم بنی اعتماد رستگار نمی شوند زیرا که این شخصیت ها باید تاوان اشتباهات و انتخاب های اشتباه خود و اطرافیان خود را ببینند.