کاملا قانونی!

«قانون میگه!» فیلمی از سینمای ایتالیا و به کارگردانی سالواتوره فیکارا و ولنتینو پیکونه

است.
داستان این فیلم کمدی- انتقادی در شهری کوچک در ایالت سیسیلی ایتالیا اتفاق می افتاد. بر سر انتخاب شهردار این شهر کوچک رخدادهایی به وقوع می پیوندد که بعضاً بامزه اند و موقعیت های کمیک ایجاد می کنند اما آن چه بیش از بار کمیک فیلم به چشم می آید، انتقادات اجتماعی و سیاسی این فیلم است؛ پدیده ای که در بسیاری از اجتماعات مدرن در حال وقوع است، یعنی عدم شایسته سالاری، تقلب، زیرآب زنی و ... از مضامین اصلی فیلم هستند که با لحنی طنز به آنها پرداخته شده است. درواقع از جایی که استاد دانشگاه، در کسوت مردی موقر، تحصیلکرده و با دیسیپلین انتخاب می شود و تصمیم می گیرد که قانونمداری و احترام به قوانین را در شهر آغاز کند مخالفت هایی علنی هم با او آغاز می شوند و حتا نزدیک ترین افراد خانواده اش از او رو برمی گردانند.
آن چه در رابطه با فیلمی چون «قانون میگه!» کاملاً جالب است، این نکته است که فیلم در کشوری جهان اول اتفاق می افتد اما آن چه عملاً به مخاطب نشان داده می شود تمایلات نفسانی تمامی انسان ها به فرار از قانون و سختگیری های رایج است حتی در کشورهایی که به نظر می رسد همه جایشان گل و بلبل است؛ به بیانی دیگر انگار فرقی نمی کند، انسان در کشوری جهان اول زندگی کند یا جهان سوم بلکه آن چه در اولویت قرار می گیرد خواسته ها و غرایز مشترک انسانی ست که اگر قانونی بر آنها اعمال نشود هرگز سرکوب نمی شوند و اتفاقاً پررنگ تر هم می شوند.
«قانون میگه!» روایت تقابل شهروندان شهری پرهرج و مرج با قانون است؛ قانونی که قرار است زندگی شان را سر و سامان بخشد و اوضاع را بهتر کند اما آن جا که منافع شخصی در مغایرت با قانون و قانونمندی قرار گیرد انسان عواید و منافع شخصی را ترجیح می دهد.
همان طور که گفته شد «قانون میگه» در ژانر کمدی جای می گیرد اما روح سیاست بر آن سایه انداخته و بر تمامی ابعاد آن تأثیر دارد. این از وجوه بارز فیلم است که آن را نه در قامت یک اثر محصول ایتالیا بلکه در قامت فیلمی با زبان مشترک درمی آورد و هر مخاطب در هر کجای دنیا یحتمل خواهد توانست با آن ارتباط برقرار کند.
بازیگران فیلم درواقع کارگردانانش هم هستند؛ کمدین های مشهور سینمای ایتالیا، سالواتوره فیکارا و ولنتینو پیکونه که در فیلم نقش قطب های مثبت و منفی را هم دارند؛ طبیعتاً تعریف مثبت و منفی در اثری کمدی با فیلمی درام متفاوت است. در «قانون می گه» یکی از دو مرد منطقی، خوش قلب و بی نقاب است و دیگری به رغم بامزگی هایش شخصیتی زبل، منفعت طلب و نان را به نرخ روز خور! بنابراین مواجهه ی این دو مرد با یکدیگر و با دیگر شخصیت های داستان، بر بار کمدی اثر می افزاید و آن را مفرح و خوش ریتم می کند.
ریتم! همواره در سینمای ایتالیا عنصر مهمی بوده است. خصوصاً در کمدی های ایتالیایی از روزگار دور تا به حال، ضرباهنگ مناسب از ویژگی های اصلی کمدی های سینمای ایتالیاست. فیلم های کمدی این کشور این حسن را دارند که از نفس نمی افتند، در میانه های راه دچار سکته نمی شوند و قرار نیست الکی کش بیایند و دست به تکرار رخدادها بزنند بلکه پویا و سریع و یک نفس پیش می روند و مخاطب را به وجد می آورند.
«قانون میگه» را می توان یکی از کمدی های خوش ساخت انتقادی سینمای ایتالیا به حساب آورد که احتمالاً در اعتراض به سیستم سیاسی این کشور و مشکلات کوچک و بزرگ آن خصوصاً در شهرهای جنوبی و نه چندان قانونمدار ساخته شده است.