پوستر undefined

فیلم‌ سینمایی |درام

جنگل پرتقال

The orange forest

۹.۳ /۱۰
امتیاز سلام سینما

از ۳ رای

منتقدان:

۷

امتیاز دهید:

سهراب بهاریان نمایشنامه‌نویس ناموفقی است که به تازگی معلم دبیرستان شده است. دانش آموزان و مدیر مدرسه، رضایتی از شیوه برخورد او هنگام آموزش ندارند. او در سفری با تصویری از گذشته خود مواجه می‌شود.

نقدهای بلند فیلم جنگل پرتقال

حال خوبِ جنگل پرتقال


  

جنگل پرتقال حال آدم را خوب می‌کند و بلد است که در تمام عناصرش حد و اندازه را نگه دارد. یک قصه کوچک اما مهم دارد و دغدغه‌اش روابط انسانی است. ارتباطات و تعاملاتی که خیلی اوقات آن‌ها را سرسری می‌گیریم و ممکن است در عالم جوانی اصلاً به چشممان نیاید. فیلم با برخورد بد سهراب بهاریان معلم سرخورده یک مدرسه با دانش آموزانش آغاز می‌شود. با همان سکانس ابتدایی شخصیت اول فیلم به مخاطب معرفی شده و بعد در طول اثر این معرفی تکمیل می‌شود.

او که برای گرفتن مدرک کارشناسی خود مجبور است به دانشگاهش در شمال کشور سفر کند درگیر یک سفر درونی نیز می‌شود اما نه از نوع غلوآمیز آن. او برای عذرخواهی بابت کارهای اشتباه گذشته‌اش به سراغ هم‌کلاسی سابق خود مریم می‌رود و وقتی می‌فهمد که مریم حافظه‌اش را در اثر تصادف از دست داده، از عذرخواهی صرف نظر کرده و شروع به دروغ‌بافی در مورد رابطه خود با مریم می‌کند تا گذشته را خوب جلوه ‌دهد. اما بعد مخاطب همزمان با سهراب غافلگیر می‌شود و می‌فهمد که مریم خودش را به فراموشی زده تا از آسیب‌هایی که سهراب و سایرین در گذشته به او وارد کرده‌اند فاصله گیرد. سهراب که پیش‌تر نیز متوجه اشتباهات خود شده بود از اینجای ماجرا تلنگری جدی می‌خورد و سعی می‌کند رضایت مریم را به هر نحوی به‌دست آورد.

بازی تمام بازیگران فیلم از رضا بهبودی تا زوج میرسعید مولویان و سارا بهرامی خوب و گیرا از آب درآمده است و کمک شایانی در پیشبرد روایت داشته است. فیلم ژست روشنفکرانه ندارد بلکه آنچه امروز در دنیای واقعی و میان جوانان در حال وقوع است را به تصویر می‌کشد. حال و هوای فیلم نیز اگرچه به فیلم‌های هنری اروپایی نزدیک است و فراز و فرود و گره خاصی در اثر نمی‌بینیم اما اثر مخاطب را خسته و اذیت نمی‌کند.

در سکانس پایانی وقتی باد مدرک سهراب را از ماشین به بیرون پرتاب می‌کند، او برای برداشتن آن شتاب نمی‌کند با اینکه هر لحظه ممکن است آن را از دست بدهد. دیگر مدرک برایش اولویت نیست. او به یک آرامش درونی رسیده است. دیگر از زمین و زمان نمی‌نالد. به آرامی سمت آن می‌رود و آن را برمی‌دارد. فیلم‌ساز حتی در این صحنه هم حد را نگه می‌دارد و مخاطب را آزار نمی‌دهد. قرار نیست مدرک به باد برود و فیلم پایانی نمادین پیدا کند. همین اشاره کوتاه کافی است. جنگل پرتقال به عنوان نخستین تجربه بلند سینمایی آرمان خوانساریان فیلمی است قابل قبول که حال و هوای خوب آن به مخاطب نیز منتقل می‌شود.

بستن

نقدهای مردمی فیلم جنگل پرتقال

طعم شیرین عشق


در خلال آثار به ظاهر سینمایی چهل و یکمین جشنواره فیلم فجر، یک فیلم، ساده، سرزنده و بی‌آلایش جلوه می‌هد. «جنگل پرتقالِ» «آرمان خوانساریان» که حس و حال مطبوعی را پیشکش مخاطبانش می‌کند.

فیلم، به‌دور از طفره رفتن و افتادن در ورطه پرگویی‌های بی‌منطق سینمای ایران، شخصیتش را از همان سکانس ابتدایی به خوبی معرفی می‌کند. «سهراب» که معلم کم‌تجربه و مغرور درس ادبیات در یک دبیرستان است، برای تکمیل مدارک کاری خود می‌بایست راهی شهر محل تحصیلش در دوران دانشجویی شود.

مواجه شخصیت اصلی با عنصر «مکان»، بستر مناسبی برای شخصیت‌پردازی است. بازی چشمگیر «میرسعید مولویان» در این میان، قوت شخصیت‌پردازی را دو چندان می‌سازد.

مواجه با گذشته و بیان مسائل مربوط زندگی سهراب، همراهی مخاطب را می‌طلبد که «خوانساریان» با جایگذاری نقاط‌عطف در روایتش و نیز خلق شخصیت‌های مکمل در تحقق این امر به خوبی عمل می‌کند. موفقیت برای «خوانساریان» تنها معطوف به قوت او در نگارش فیلم‌نامه نگشته و پا را از آن فراتر می‌گذارد. پختگی او در هدایت شخصیت‌ها و نحوه بازیگیری او، در تجربه نخست سینمایی‌اش کاملاً مشهود است.

آمیختگی «طنز» با لایه‌های مختلف داستان، عامل بعدی برای تقویت همراهی مخاطب با شاکله اصلی فیلم است. طنزی که از قرارگیری شخصیت‌ها در موقعیت‌های مختلف به وجود آمده و در پیکره داستان نفوذ زیرکانه‌ای می‌کند.

دوربینِ «مسعود امینی‌تیرانی» نیز در شکل‌دهی به میزانسن‌های موفق، بی‌تأثیر نیست. قاب‌های ثابت، اندازه و حرکت‌های ملایم دوربین، سهراب را در طبیعت سرسبز شمال رها می‌کند تا کنتراست روحیات منفی او را با فضای بارانی اطرافش، احساس کنیم.

«جنگل پرتقال» اولین فیلم جشنواره امسال است که تمامی ارکان خود را در سطحی قابل‌قبول نگه می‌دارد. از فیلم‌نامه گرفته تا بازیگری و بازیگیری، از فیلم‌برداری گرفته تا طراحی‌صحنه و از موسیقی‌متن گرفته تا تدوین، همه‌و‌همه در درجه‌ای همسان پیش می‌روند تا عنوان «بهترین فیلم حال خوب کُن» این دوره از جشنواره، به «جنگل پرتقال» تعلق پیدا کند.


بستن