نقد فیلم Fantastic Four: First Steps | کاش عمیق تر بود!
ترجمه اختصاصی سلام سینما- نیلوفر ذوالفقاری: چهار شگفت‌انگیز شخصیت‌های کمیکی هستند که در صفحات «بهترین مجله کمیک جهان»، همان‌طور که شعار استن لی روی جلدهای FF بوده، کاملاً معنی‌دار و درست جلوه می‌کنند. اما روی پرده سینما شرایط پیچیده‌تر است. دلیلش این است که تاریخچه ابرقهرمانان روی صفحه با تاریخچه آن‌ها در کمیک‌ها متفاوت است؛ فیلم‌های کمیک‌بوکی در ابتدا داستان‌های قهرمانان تک‌نفره بودند. اولین فیلم بزرگ تیمی، «X-Men» سال 2000 بود که الگویی برای فیلم‌هایی مثل «The Avengers» ایجاد کرد. اما چهار شگفت‌انگیز، به عنوان یک خانواده، متفاوتند. آن‌ها پاسخ فضایی به روند محبوب آن زمان فیلم‌ها و سریال‌های درباره خانواده‌های متحد بودند، مثل «Swiss Family Robinson» و «Lost in Space».
در واقع، فرق بین «خانواده‌ی انتخابی» در فیلم‌های تیمی و «خانواده واقعی» در FF است. هرچند FF اختلاف‌هایی دارند، ولی به اندازه اونجرز یا نگهبانان کهکشان متلاطم نیستند. این باعث می‌شود بعضی شخصیت‌های مکمل کمی گم‌گشته به نظر برسند، دقیقاً مثل چیزی که در «First Steps» شاهدش هستیم.
بیشتر بخوانید:
بازگشت شکوهمند مارول با Fantastic Four: First Steps
تعداد صحنه‌های پس از تیتراژ فیلم The Fantastic Four: First Steps مشخص شد
رِد ریچاردز (پدرو پاسکال) و سو استورم (ونسا کربی) نقش‌های کاملاً تعریف‌شده‌ای دارند به عنوان پدر و مادر خانواده FF، اما بن گریم (ایبون ماس-باخرک) و جانی استورم (جوزف کوین) چنین جایگاهی ندارند. جانی توسط بن به عنوان «عمو» گروه یاد می‌شود که به شخصیت او می‌خورد، اما جانی خودش برادر سو و داماد رِد است. او همچنین به صبحانه‌های غلات علاقه دارد که او را به طور ناخواسته به عنوان یک مرد کودک‌صفت نشان می‌دهد.
در گذشته، جانی بسیار تعریف‌شده‌تر و حتی قدیمی‌تر به تصویر کشیده شده بود. کوین و تهیه‌کننده کوین فیگی تلاش کردند از این کلیشه‌ها دوری کنند، اما این تصمیم باعث شده جانی در «First Steps» گم‌گشته به نظر برسد و کوین – که بازیگر فوق‌العاده‌ای است – کمی در این نقش نادرست انتخاب شده باشد.
شخصیت جانی که کوین بازی می‌کند، بیشتر شبیه یک کلیشه است که به دنبال شخصیت می‌گردد. نقش او در فیلم مشخص است: کمدی تلخ و طعنه‌آمیز، همان طور که در نسخه‌های مختلف دیده شده. از نظر تئوری، کوین برای این نقش عالی است، با بازی‌هایی که پیش‌تر در «Stranger Things» و «A Quiet Place: Day One» داشت و نقش جوانان حساس و پرتنش را به خوبی ایفا کرده است.
اما کوین خواسته تا جانی را متفاوت نشان دهد، نه مثل جوان خوش‌گذران کلیشه‌ای، بلکه «کم‌تر بی‌تفاوت نسبت به احساسات دیگران». هرچند این انتخاب‌ها در بازی او هست، اما جانی در گروه فیلم کمی دست‌وپاچلفتی است. نه اینکه لازم باشد جانی بی‌رحم یا زن‌باره باشد تا جذاب باشد، اما نه کوین و نه کارگردان مت شاکمن و نه نویسندگان فیلم نتوانسته‌اند جایگزین این ویژگی‌ها را پیدا کنند.
نمونه بارز این مشکل، رابطه ناخوشایند جانی با رِد است. بین آن‌ها اختلاف‌هایی هست و جانی هر فرصتی را برای دست انداختن رِد استفاده می‌کند. جانی اصرار دارد که او باشد که راز سیلور سرفر (جولیا گارنر) و زبان او را حل کند، که همین کار را می‌کند و این نقش او را در داستان فعال می‌کند. اما بازی پاسکال به عنوان رِد، نسبت به شوخی‌های جانی بی‌تفاوت است. صحنه‌ای که جانی به رِد می‌گوید همه حرف‌های بدی که درباره‌اش زده را پس می‌گیرد، از نظر طنز کم‌اثر است چون جانی قصد ندارد خیلی بد باشد و رِد اهمیتی نمی‌دهد. مقایسه با لحنی مشابه در فیلم «Ghostbusters» 1984 نشان می‌دهد که برای خنده‌دار شدن چنین صحنه‌ای نیاز به تضاد و لحن واضح هست که در «First Steps» نیست.
مشکل بزرگ‌تر این است که شخصیت جانی در پایان فیلم تصمیمی می‌گیرد که یادآور رفتار تونی استارک در «Avengers» اول است. وقتی FF دروازه‌ای باز می‌کنند تا گالاکتوس (رالف اینسون) را به زمان‌مکانی دیگر بفرستند، گالاکتوس بازمی‌گردد و جانی آماده می‌شود که خودش را به گالاکتوس بکوبد تا هر دو را به دروازه پرت کند و احتمالاً کشته شود. خوشبختانه سیلور سرفر خودش را فدا می‌کند. اما این لحظه یادآور فداکاری تونی استارک است، که از مردی خودخواه به فردی فداکار تبدیل شد، در حالی که جانی اینجا که از ابتدا مهربان‌تر است، انگار تغییر چندانی نکرده.
امید است که ماجراهای آینده FF شخصیت‌ها را عمیق‌تر کند و جوزف کوین که بازیگر عالی است، بتواند نقش را بهتر نشان دهد. تا آن موقع، این جانی حس تکمیل‌نشده‌ای دارد. جالب اینکه یکی از شوخی‌های جانی در فیلم، از بن می‌خواهد که جمله معروفش «وقت مشت‌زنی است» را بگوید، اما هیچ‌کس از او نمی‌خواهد که جمله خودش «شعله‌ور شو!» را بگوید. من اما امیدوارم دفعه بعد بتواند این جمله را بگوید.