آقا همایون، ممنون بابت تمام آن خنده‌هایی که به لب آوردید
اخیرا که خبر درگذشت همایون آمد در ابتدا فکر می‌کردم خبر مهمی‌ست که احتمالا طی چند ساعت بعد با یک ترند خبری مواجه خواهیم شد. گرچه که درگذشت او به علت کهولت سن رخ داده بود اما خب او از آیکون‌های سینمای انقلاب بود و خبر درگذشتش می‌توانست موج ایجاد کند.من یک دهه شصتی هستم که به واسطه همنشینی با دایی و عموهای دهه چهل و پنجاهی چیزهایی بیشتری از قبل انقلاب درک کردم، یعنی به غیر آن چه در رسانه‌ها دیده‌ایم و شنیده‌ایم چیزهایی را هم به صورت مستقیم و ملموس و بدون واسطه از اطرافیانم دریافت کرده‌ام. مثلا نگاه نوستالژیک به سینمای قبل انقلاب رهاورد همین نگاه موجود در اطرافیان است و در چنین بستر ذهنی‌ای خب درگذشت همایون اتفاق مهمی‌ست اما نکته جالب این است که دیروز در گفتگو با همکاران متولد دهه هشتاد و حتی هفتاد متوجه شدم که خیلی‌ها اصلا نمی‌دانند همایون کیست؟
حالا نه که همایون خیلی آدم مهم و جریان‌سازی باشد که نبود، اما خب حداقل شهرت داشت و گوشه‌هایی از سینمایی ما را نمایندگی می‌کرد. اما متولدین دهه هشتاد حالا دورترین سلبریتی‌های آن طرف آبی را می‌شناسند و همایون را نمی‌شناسند، حتی بازخورد خبر هم نشان داد که حالا با مخاطبی مواجهیم که جهانی‌تر و کم‌تر نوستالژیک فکر می‌کند. شاید این نشانه این است که اوضاع برای سیاست‌گذاران فرهنگی آن‌طور که فکر می‌کنند دیگر خیلی قابل کنترل نیست، حالا آن‌ها احتمالا حتی در ایجاد عشق و نفرت در قبال سلبریتی‌ها باید به زمین بازی دیگری بیاندیشند، باید اندازه مخاطبانشان جهانی و عینی فکر کنند، می‌کنند؟ نمی‌دانم.