فیلمسازی از روی شابلون این‌بار با نام بخارست
بخارست نام جدیدترین فیلم مسعود اطیابی است که خوب یاد گرفته مبتنی بر یک شابلون فیلم بسازد. بخارست فیلم حقیری است و نمی‌شود حتی از یک نمای آن تعریف کرد. هر فیلمِ اطیابی از خروس جنگی تا بخارست با نقدهای جدی مواجه شده، اما باعث تعجب است که این فیلمساز دست از ابتذال برنمی‌دارد! هر فیلم او به قدری سخیف و دم‌دستی است که معلوم است قرار نبوده چیزی به مخاطب اضافه کند، بلکه فقط جیب قشری خاص از مخاطب هدف بوده است. واقعیت این است که هجو‌سازی اطیابی در سینمای ایران دیگر جواب نمی‌دهد، چون فیلمساز قصد ندارد کیفیت آثارش را ارتقا دهد. مخاطب هوشمند سینمای ایران، اما تفاوت ابتذال و هنر را به خوبی درک می‌کند و می‌داند آثاری، چون دینامیت، انفرادی یا بخارست صرفاً در قالب بساز و بفروشی تولید و عرضه می‌شوند. بخارست فیلم بدی است و پول بلیت مخاطب را گدایی می‌کند و با کلیشه‌های همیشگی ساخته شده است.
دو برادر این‌بار با بازی حسین یاری و پژمان جمشیدی به علاوه یک طرح یک خطی همراه با شوخی‌های چندپهلوی کوچه و خیابانی و همچنین تحقیر جایگاه زنان تبدیل به یک اثر لمپن و ضعیف شده که همه چیز آن تکراری است. پژمان جمشیدی می‌توانست با انتخاب‌های درستش بازیگر قابل قبولی باشد، اما حالا او با افتادن درون چرخه تکرار تبدیل به یک بازیگر هجو و بی‌استعداد شده است که نمی‌تواند پرستیژ بازیگری‌اش را کنترل و مدیریت کند. او هر نقشی را قبول و مدام خود را تکرار می‌کند. از طرفی حسین یاری که روزی بازیگر جدی و حرفه‌ای بود به ورطه سقوط نزدیک شده است. بازی او در فیلم‌های این‌چنینی آنقدر ضعیف است که قابل تصور نیست. بخارست اساساً فیلم لحظه‌ای و مقطعی است. همه چیز با بداهه و آن هم به بدترین شکل ممکن شکل گرفته است. خبری از فیلمنامه نیست. ...
بخارست نام جدیدترین فیلم مسعود اطیابی است که خوب یاد گرفته مبتنی بر یک شابلون فیلم بسازد. بخارست فیلم حقیری است و نمی‌شود حتی از یک نمای آن تعریف کرد. هر فیلمِ اطیابی از خروس جنگی تا بخارست با نقدهای جدی مواجه شده، اما باعث تعجب است که این فیلمساز دست از ابتذال برنمی‌دارد! هر فیلم او به قدری سخیف و دم‌دستی است که معلوم است قرار نبوده چیزی به مخاطب اضافه کند، بلکه فقط جیب قشری خاص از مخاطب هدف ...