گناهکاران (۱۳۹۰)

  "گناهکاران" ساخته ی فرامر قریبیان را می توان از لحاظ مولفه های فیلم  شناسی در رده ی فیلم های پلیسی – جنایی یا نوآر قرار داد. فیلم های نوآر و  مشابه آن در سینمای خارج از ایران از تنوع زیادی برخوردار است. این نوع از  فیلم می تواند دایره ی وسیعی از حاکمیت مانند، پلیس، سرویس های اطلاعاتی –  امنیتی، دستگاه قضایی،قانون گذاری،اجرایی و سیاسی تا بخش های خصوصی، قدرت  های اقتصادی و مافیایی خارج از حاکمیت را به چالش بکشد از سوی دیگر حاکمیت  نیز می تواند از این گونه فیلم ها برای نمایش اصلاح پذیری و برتری بر فساد  درون دستگاه های خود سود جوید. شاید به همین دلیل است که فیلمسازان – نویسنده فیلمنامه و کارگردان –  ترجیح داده اند شخصیت های درون فیلم شباهتی به نیروهای انتظامی داخلی  نداشته باشند تا کمتر دچار سانسور و حذف و اضافه شوند. این نوع از فیلم ها  در صورتی که مولفه های آن رعایت شود مانند برخورد آشکار خیر وشر، اکشن و  راز آلودگی می تواند مخاطب را جذب و سرگرم نماید و از سوی دیگر تاثیر گذاری  فراوانی دارد. از این جهت "گناهکاران" در حد سینمای ایران، با در نظر  گرفتن محدودیت ها و مقدورات، فیلمی قابل قبول است. فیلمبرداری، قاب بندی و  بازی بازیگران می تواند مخاطب را با رضایت از سالن سینما خارج نماید و آنچه  که بیشتر مورد رضایت می باشد این است که "گناهکاران" را بازیگر محبوب و  محجوب سال های دور و نزدیک سینمای ایران ساخته است. به نظر می رسد فیلمساز آگاهانه با نشانه گذاری مخاطب را با فیلم مشهوری  همچون "هفت" se۷en”" و یا سایر آثار شناخته شده ی این گونه ارجاع داده و به  نوعی اقتباس از آن ها را مورد تائید ...