"نگاهی به فیلم گناهکاران"
"گناهکاران" ساخته ی فرامر قریبیان را می توان از لحاظ مولفه های فیلم شناسی در رده ی فیلم های پلیسی جنایی یا نوآر قرار داد. فیلم های نوآر و مشابه آن در سینمای خارج از ایران از تنوع زیادی برخوردار است. این نوع از فیلم می تواند دایره ی وسیعی از حاکمیت مانند، پلیس، سرویس های اطلاعاتی امنیتی، دستگاه قضایی،قانون گذاری،اجرایی و سیاسی تا بخش های خصوصی، قدرت های اقتصادی و مافیایی خارج از حاکمیت را به چالش بکشد از سوی دیگر حاکمیت نیز می تواند از این گونه فیلم ها برای نمایش اصلاح پذیری و برتری بر فساد درون دستگاه های خود سود جوید.
شاید به همین دلیل است که فیلمسازان نویسنده فیلمنامه و کارگردان ترجیح داده اند شخصیت های درون فیلم شباهتی به نیروهای انتظامی داخلی نداشته باشند تا کمتر دچار سانسور و حذف و اضافه شوند. این نوع از فیلم ها در صورتی که مولفه های آن رعایت شود مانند برخورد آشکار خیر وشر، اکشن و راز آلودگی می تواند مخاطب را جذب و سرگرم نماید و از سوی دیگر تاثیر گذاری فراوانی دارد. از این جهت "گناهکاران" در حد سینمای ایران، با در نظر گرفتن محدودیت ها و مقدورات، فیلمی قابل قبول است. فیلمبرداری، قاب بندی و بازی بازیگران می تواند مخاطب را با رضایت از سالن سینما خارج نماید و آنچه که بیشتر مورد رضایت می باشد این است که "گناهکاران" را بازیگر محبوب و محجوب سال های دور و نزدیک سینمای ایران ساخته است.
به نظر می رسد فیلمساز آگاهانه با نشانه گذاری مخاطب را با فیلم مشهوری همچون "هفت" se۷en" و یا سایر آثار شناخته شده ی این گونه ارجاع داده و به نوعی اقتباس از آن ها را مورد تائید ...
"گناهکاران" ساخته ی فرامر قریبیان را می توان از لحاظ مولفه های فیلم شناسی در رده ی فیلم های پلیسی جنایی یا نوآر قرار داد. فیلم های نوآر و مشابه آن در سینمای خارج از ایران از تنوع زیادی برخوردار است. این نوع از فیلم می تواند دایره ی وسیعی از حاکمیت مانند، پلیس، سرویس های اطلاعاتی امنیتی، دستگاه قضایی،قانون گذاری،اجرایی و سیاسی تا بخش های خصوصی، قدرت های اقتصادی ...