روایت ناپدید شدن مریم (۱۳۹۲)

«روایت ناپدید شدن مریم»، اولین ساخته محمدرضا لطفی، داستان پیچیده‏ای ندارد و اتفاقاً داستان آن عامه‏پسند و تا حدودی کلیشه‏ایست اما آنچه فیلم را از دیگر فیلم‏های ژانر وحشت ایران متمایز می‏سازد، بهره گیری لطفی از فرمی تازه برای بیان داستانش است که پیش‏تر در سینمای ایران به ندرت دیده شده است. «روایت ناپدید شدن مریم» همانند برخی نمونه‏های غربی آمیزه‏ای از دو بخش داستانی و مستند است و این خود به تأثیرگذاری بیش‏تر اثر کمک می‏کند. درواقع، بخش‏هایی از فیلم که به شکل مستند و مصاحبه تهیه شده اند آن‏قدر ملموس و باورپذیر از آب درآمده اند که مخاطب را با این پرسش روبرو می‏سازند که آیا این بخش‏ها واقعی اند یا آن-که آنها نیز بخشی از داستان محسوب می‏شوند؟ بخش‏های مستند فیلم، مخاطب را به درون قصه می‏کشانند و نفس-گیرتر از دیگر بخش‏های کار از آب درآمده اند. مانورِ اصلی فیلمساز بیش از پرداخت به روایت، به فرم و شیوه‏ی به تصویر کشیدن آن بوده است و از این حیث تکلیف خود را از همان ابتدا با مخاطب روشن می‏کند. اغراق در فضاسازی از همان نمای اول و نریشنی که سرگذشت زندگی مرتضی حسینی (رضا بهبودی) را می‏خواند آغاز می‏شود و به مخاطب یادآوری می‏کند که قرار است یک فیلم ترسناک ببیند. لطفی از ترفندهای بکری برای ترساندن مخاطب استفاده می‏کند و در این راه نسبتاً موفق می‏شود. فیلم را می‏توان یک سایکودرام به حساب آورد که علاوه بر تأکید بر جنبه‏های متافیزیکی، بخشی از آن نیز بر مباحث روان‏شناسی استوار گردیده است. به عبارتی، مخاطب در این تعلیق نگه داشته می‏شود که آیا مریم (صدف بهشتی) واقعاً با موجودات ماورایی ارتباط برقرار می‏کند یا اتفاقاتی که برایش می‏افتد ناشی از روان‏نژندی اوست؟ بر طبق اسلوب اساسی ژانر وحشت در «روایت ...