تباهی و فروپاشی
«استراحت مطلق» را باید در امتداد همان سینمای همیشگی کاهانی تفسیر کرد که در فضای فراخ‌تری از ابزورد و کمدی سیاه به روایت قصه خود می‌پردازد. روایت پلشتی و پوچی در قصه‌ای شهری از طبقات فرودست و آسیب‌پذیر که نه‌تنها معیشت‌شان که روابطشان نیز درگیر تباهی و فروپاشی اخلاقی است. اخلاق نه به معنای متعارف کلیشه‌ای که به معنای مجموعه کنش‌مندی‌هایی که رفتارشناسی آنها را صورت‌بندی می‌کند. صورتی از اعوجاج و لجبازی‌هایی که از استیصال درونی افراد در مواجهه با خود، دیگری و زیست-جهان آنها برساخته شده است. «استراحت مطلق» روایت تن‌دادن انسان افسرده و ناامیدی است که در دور باطل استیصال دست‌وپا می‌زند و مدام در فضای بی‌خود و بی‌جهت، این پلشتی ذهنی/عینی را تجربه می‌کند. کاهانی در بازنمایی این فضای ابزورد صرفا به نمایش کیفیت روابط آدم‌ها توجه نمی‌کند، بلکه این نگاه به کلیت فضای قصه حتی در انتخاب لوکیشن، اشیا و تصاویر آشفته‌ای که از شهر و خانه می‌بینیم، صورت‌بندی شده است. «استراحت مطلق» بازتولید همان پیرنگ و گفتمانی است که در «بی‌خود و بی‌جهت» و «اسب حیوان نجیبی است» سراغ داریم. در «بی‌خود و بی‌جهت» این پارادیم در محیط بسته خانه و در «اسب حیوان نجیبی است» در یک‌موقعیت خیابانی و اینک در اینجا در یک‌فضای شهری ترسیم می‌شود. «استراحت مطلق» را باید شهری‌ترین فیلم کاهانی دانست و شاید یکی از متفاوت‌ترین فیلمهای شهری که تصویری زمخت و نابهنجار و آشفته از آن به تصویر می‌کشد که ارتباطی نمادین و نهادین با ذات قصه و آدم‌هایش دارد.
آنچه که در پس این قصه و خرده‌روایت‌هایش، در پس روابط آدم‌ها و دغدغه‌هایشان، در پس شهر و آشفتگی‌هایش، به بنیاد معنایی و انتقادی اثر بدل می‌شود تنزل و تزلزل فلسفه زندگی است. یک نوع نهیلیسم ...
«استراحت مطلق» را باید در امتداد همان سینمای همیشگی کاهانی تفسیر کرد که در فضای فراخ‌تری از ابزورد و کمدی سیاه به روایت قصه خود می‌پردازد. روایت پلشتی و پوچی در قصه‌ای شهری از طبقات فرودست و آسیب‌پذیر که نه‌تنها معیشت‌شان که روابطشان نیز درگیر تباهی و فروپاشی اخلاقی است. اخلاق نه به معنای متعارف کلیشه‌ای که به معنای مجموعه کنش‌مندی‌هایی که رفتارشناسی آنها را صورت‌بندی می‌کند. صورتی از اعوجاج و لجبازی‌هایی ...
