من دیه گو مارادونا هستم (۱۳۹۳)

«من دیه‌گو مارادونا هستم» از جمله آثاری است که امسال در جشنواره فیلم فجر سروصداهایی را به‌راه انداخته است و حضور پررنگ حسن بلخاری در تیتراژ این فیلم با عنوان مشاور هنری باعث شده است طیف دیگری که نقد‌های نمادشناسانه او علیه سینمای غرب را برای مدتی دنبال می‌کردند نیز پایشان به سالن‌های اکران فیلم‌های جشنواره باز شود. فیلم روایتی از 2 خانواده ملتهب و پرتنش است که همزمان با چند مشکل دست و پنجه نرم می‌کنند. اولین مشکل حضور 3 بیمار روانی است که آشکارا می‌توان بیماری آنان را تشخیص داد، دیگری دو بیمار روانی در مرتبه‌ای پایین‌تر و در نهایت یک متقلب که داستان یک روانی دیگر را به سرقت برده است و همین‌طور یک خائن، یک بی‌تفاوت و چند زن شدیدا آشفته روحی است. داستان حول محور سرقت اثر یک نویسنده و انتشارش توسط یکی از نقش‌های اول فیلم، شکسته شدن شیشه ساختمان توسط برادر دختری که خواهرش در نامزدی با یک عضو خانواده نویسنده سارق است و همینطور درگیری‌ها حول و حوش زن خائنی است که در واقع به بهانه نامزدی در عین حال که با کسان دیگری هم ارتباط بر قرار کرده است به‌دنبال دریافت پروانه اقامت در خارج از کشور است. روایتی مشابه است از تمام آنچه فیلم‌های سیاه در سال‌های اخیر القا کرده‌اند، مثلا «شاعر زباله‌ها» هم نویسنده‌ای را به تصویر می‌کشد که هر روز صبح تکرار می‌کند «من گاو بودم که در این کشور ماندم» و بعد دخترک سرگردانی که توهم توطئه دارد و دائما در حال تلاش برای دریافت ویزا از سفارت است و آشغال‌دانی‌هایی که تحصیلکرده و نابغه را در خود جای داده است. فیلم از نمایی در یک مخروبه آغاز می‌شود و در همان مخروبه به پایان می‌رسد، تصویری از یک کارخانه متروکه که روانی سوم و در واقع نویسنده‌ای که داستانش توسط یکی از ...