پسر - مادر (۱۳۹۷)

ترجمه اختصاصی سلام سینما فیلم «پسر-مادر» که داستانش را ابتدا از زاویه‌ی دید مادر و سپس از زاویه‌ی دید پسر روایت می‌کند، یکی از غم‌انگیزترین داستان‌های سال‌های اخیر سینمای ایران است. بنظر می‌رسد که نمی‌توان پایانی را بر این شرایط جهنمی که حاصل قوانین عقب‌مانده، باور‌های ذاتی مردم ایران و تعصب غلط آنها در برابر زنان مستقل است را متصور بود. در این فیلم می‌بینیم که به دلیل تحریم‌های و فشارهای اقتصادی کارخانه مجبور به تعدیل کارکنان خود هستند. اگر این اتفاق برای زنی بیوه رخ دهد که یک پسر دوست‌داشتنی و یک دختر مریض دارد، مجبور می‌شود از میان آنها یکی را انتخاب کند. اینجاست که داستان «پسر-مادر» به اوج خودش می‌رسد و فشار وحشتناک اجتماعی را برای مخاطبان به شکلی واقع‌گرایانه، تبدیل به مسئله‌ای قابل لمس می‌کند.  فیلمنامه‌ی «پسر-مادر» توسط نویسنده و کارگردان ایرانی «محمد رسول‌اف» که او را برای ساختن فیلم‌هایی مثل «دست‌نوشته‌ها نمی‌سوزند» و «لرد» می‌شناسیم، نوشته شده است. فیلمنامه‌ی او فرصت مهمی را به یک مستندساز و فعال حقوق زنان به نام «مهناز محمدی» بخشیده است تا اولین فیلم بلند سینمایی خود را بسازد. جذابیت «پسر-مادر» از نیمه‌ی دوم فیلم شروع می‌شود یعنی جایی که داستان از زاویه‌ی دید پسر روایت می‌شود. «مهناز محمدی» به خوبی از پس کارگردانی چنین فیلمنامه‌ی دشواری برآمده است. زنی همیشه نگران به نام «لیلا عبدالهی»(رها خدایاری) کاراکتر اصلی داستان که به عنوان کارگر در کارخانه‌ای مشغول به کار است. این کارخانه که در آستانه‌ی ورشکستگی است، به دنبال تعدیل نیرو است اما چون «لیلا» یک زن سرپرست خانوار با دو بچه است، همواره او را از لیستی اخراجی‌ها کنار می‌گذارند. تأخیر او بدلیل نفرتش از سوار شدن اتوبوسی ...