دو پاپ

  دو پاپ ساخته فرناندو میرلس برزیلی ، یک اثر چند لایه و در عین حال خوش ساخت است که بیننده را میان سیاستِ مذهبی و مذهبِ سیاسی معلق نگاه می دارد . در برخورد اولیه با این فیلم می بینیم که اسقف اعظم برای اینکه وارد کلیسا شود عشق پیشین خود را فدا کرده و اتفاقا کشیش باتجربه هنگام ورود او می گوید : زندگی بدون عشق ممکن نیست . مخاطب پس از درک این موضوع نسبت به اسقف اعظم که نگاهی به قدرت مذهبی – سیاسی ندارد و از پاپ (با بازی انتونی هاپکینز) می خواهد که او را بازنشسته کند ، همذات پنداری عمیقی برقرار می کند . سینمای این روزها اگرچه این روزها سینما در حال تبدیل شدن به مکملی برای بازیهای کامپیوتری است و به عقیده من آثاری مانند «میدوی» ، «انتقام جویان» ، «ماموریت غیر ممکن» و … قبل از اینکه دغدغه یک رسانه با فرم سینمایی را داشته باشند بیشتر درگیر ایجاد تعلیق بصری با توسل به زرق و برق و افکت های کامپیوتری هستند و مانند اپیزودهایی عمل می کنند که قبل از شروع مرحله یک بازی در کنسول های خانگی به نمایش در می آیند ، سینمایی «دو پاپ» یک اثر شرافتمندانه محسوب می شود . فرناندو میرلس با وجود اینکه آغاز فیلمش ما را یاد فیلم «شهر خدا» می اندازد و شاید این مهر شناسایی کارگردان باشد ، حضور مستند درام در یک داستان بر اساس واقعیات را خوب می شناسد و فرم آن را به صورت قابل هضم به مخاطب ارائه می دهد . هرچند برخی لحظات دوربین روی دست و هلی شات های بیش از اندازه فرم مستند را بر یک درام سینمایی غالب کرده است اما چیزی از ذوق و انتظار مخاطب برای تماشای این فیلم هیجان انگیز کم نمی کند . دیالوگ های این اثر سینمایی نیز جای تامل دارد . به نظر من دیالوگ برقرار شده میان دو شخصیت در یک اثر سینمایی طیف انتشار اندیشه را ...