یحیی سکوت نکرد (۱۳۹۳)

فیلم شروع خوبی دارد؛ ازدحامی بر سر حمل پیکری بی‌جان به خودرو و دستگیری زنی مسن از بین جمع. دوربین بدون هیچ قطعی، از بین الِمان‌های تصویر، درست روی همان‌هایی تمرکز می‌کند که در حال واکنش به پدیده مقابلشان هستند و بعدا سراغ مورد واکنششان می‌رود. این مقدمه، که درواقع از سکانس‌های واپسین و مهم فیلم است، تکلیف حسی – بصری مخاطب را با اثر روشن می‌کند: دوربین به جای ایستایی و تقطیع در بین کات‌های متداول، خودش کارکرد پیوند بین موقعیت‌ها را حتی‌الامکان عهده‌دار می‌شود تا بین شخصیت‌ها و موقعیت‌‌هایشان، کمترین مرزبندی وقفه‌آمیز را ایجاد کند. این فرم، منطبق با درونمایه اثر است؛ درونمایه‌ای که به بررسی پیش‌داوری و قضاوت بر مبنای داده‌های موهوم و مبهم و ناقص می‌پردازد. فیلم در هر پلان و یا حتی بعضا سکانس، تا آنجا که می‌تواند از کات و یا نماهای درشت می‌پرهیزد تا آدم‌های داستان را در مقاطع جداگانه و یا نزدیک‌تر از حد معمول نشان ندهد؛‌‌ همان‌طور که قرار است این آدم‌ها در وجه تماتیک متن، فاصله‌شان از یکدیگر و برداشت‌های آگراندیسمان شده‌شان از هم، هشدار داده شود. این تمهید به مزیت‌های دیگری همچون فرم هندسی قرینه‌ای روایت فیلم‌نامه (که البته برخلاف الگوی کلاسیک «آرامش – بحران – آرامش» از الگوی «بحران – آرامش – بحران» بهره می‌برد)، میزانسن‌های حساب شده، برخی از تقارن‌های موقعیتی متن (نقاشی روی دیوار که هم پدر و هم پسر بر رویش طرح‌هایی می‌زنند و یا آلودگی ...