«بُرِش ...
«داره صبح میشه» طرح اولیه ی بدی ندارد. ایده ی اولیه ی هر یک از روایت هایش نو و جذابند و می توانند آغازگر روایتی متفاوت باشند. فیلمنامه نویس سعی می کند به دنیای آدم های مختلفی سرک بکشد که در ظاهر ربطی به هم ندارند اما پیشروی تدریجی داستان و ارتباطات جالبی که بین این شخصیت ها پیدا می شود درواقع قرار است نقاط عطف درام باشند و بخش هایی که منجر به تحسین مخاطب می گردند، اما آن اتفاقی که پیش بینی می شد برای فیلم نمی افتد و برخورد مخاطب با فیلم نه آنچنان تحسین آمیز است و نه نکوهشگرانه. دلیل این بلاتکلیفی، بهره نجستن از ظرفیت های داستانی بالقوه ی فصل های آغازین فیلمنامه است که فیلمنامه نویس نتوانسته آن ها را به خوبی به اجرا درآورد و از آنها بهره ای هوشمندانه ببرد. به بیانی دیگر، فیلم بی کشش استارت می خورد و نوعی سکون و بی اتفاقی در بخش های مربوط به معرفی و تبیین شخصیت ها و گذشته شان وجود دارد که باعث می شود قوت نیمه ابتدایی فیلم با نیمه دومش برابری نکند و همین نابرابری است که کار را برای مخاطب آن قدر که باید خاص و متفاوت جلوه نمی دهد. نگارنده کاملاً بر این امر واقف است که دادن آن بخش های مهم از اطلاعات به مخاطب که به مثابه ی افشای راز و آشکار شدن حقایق اند درواقع عنصر گره گشایی و حل و فصل درام است و نمی تواند جایی غیر از بخش های کنونی قرار گیرد اما آنچه فیلمنامه از آن لطمه می خورد دیگر عناصر درام است. آن ها، آن قدر که باید بارور نشده اند که آن غافلگیری های عجیب در سکانس های پایانی مربوط به هر روایت (مثل افشای نابارور بودنِ مهری، خیانت استاد به بیتا، دروغ های لیلا و ماجرای دخترش و ...) بتوانند محصول چنین داده هایی باشند. درواقع فیلمساز شما را به روایت هایی معمولی رو به رو می ...
«داره صبح میشه» طرح اولیه ی بدی ندارد. ایده ی اولیه ی هر یک از روایت هایش نو و جذابند و می توانند آغازگر روایتی متفاوت باشند. فیلمنامه نویس سعی می کند به دنیای آدم های مختلفی سرک بکشد که در ظاهر ربطی به هم ندارند اما پیشروی تدریجی داستان و ارتباطات جالبی که بین این شخصیت ها پیدا می شود درواقع قرار است نقاط عطف درام باشند و بخش هایی که منجر به تحسین مخاطب می گردند، اما آن اتفاقی که پیش بینی ...
