من مادر هستم (۱۳۹۰)

 مکافات عمل بی انصافی است اگر هنر فریدون جیرانی را در کنار سیاست بازی هایش قرار دهی و بعد بخواهی به او از منظر سیاست بنگری و فراموش کنی آنکس را که تلخ یا شیرین مورد قضاوت قرار داده ای خالق آثار هنرمندانه ای چون قرمز، مرگ تدریجی رویا و البته من مادر هستم است. من مادر هستم و یا به دیدگاه نگارنده این سطور (("من" مادر هستم)) داستان قوی و ریشه داری است . قصه ای که بار دیگر نشان میدهد میتوان قطر دایره فرضی قرمز رنگ را افزایش داد و فیلم خوب ساخت و همین ریشه داریش سبب میشود بار دیگر مقابل همه اساتید نقد جسارت کرده دست به قلم بردارم و در کنار نوشته های آنها من نیز فیلم را شایسته تقدیر بدانم. من مادرهستم روایت کمرنگی از طعم شیرین مادری است.طعمی که ناهید و آوا میفهمندش؛ نه تمام نفرت آوا از سعید باعث میشود حس او به این موضوع تغییری پیدا کند و نه همه سرکشی های آوا سبب سردی ناهید در این حس میشود. عاشقی ها و گریه ها و تهمت های سیمین در مورد اقدام عمدی ناهید و آوا در سقط جنین سعید، نه این حس را در او متبلور میکند و نه سبب میگردد به واسطه داشتن فرزندی 5 ماهه سقط شده بتواند نام مادر را یدک بکشد.و تاکید جیرانی ،شاید بر واژه "من" ماحصل همین اختلاف عمیق است. جایی که شاید حس کنیم زجه های پدری را که عاجزانه دست و پا میزند تا سیمین را حامل این پیام شود که مادری نه به زادن که به احساس مادری است، پس خطای مرا به پای دخترم ننویس و بگذار برای احساسی که نداشتنش را من سبب شده ام من تاوان دهم نه مادر دگری . و شاید سیمین اکنون تاوان گرفتن حس مادری از آوای 19 ساله را پس میدهد. هر چند این بخش فیلم با توجه به نام فیلم باید بخشی اساسی فیلم باشد، با تمام موفقیت گروه بازیگران زن فیلم به ویژه پانته آ بهرام (که ...