دندون طلا

داوود میرباقری را در سینما با «آدم برفی» و در تلویزیون با «امام علی» و «مختارنامه» می شناسیم. این دو سریال تاریخی وی، به عقیده ی نگارنده و به عقیده ی بسیاری از هنردوستان، حرفه ای ترین و ممتازترین فیلم های تلویزیون ایران بوده و هستند. دو سال پیش، داوود میرباقری، سریال «شاهگوش» را در 28 قسمت برای شبکه ی نمایش خانگی ساخت و پرفروش هم شد؛ امّا این فیلم نسبتاً ضعیف، فرسنگ ها با آن میرباقری که ما می شناختیم، فاصله داشت؛ هر چند بازی های خیلی خوب فرهاد اصلانی و حمیدرضا آذرنگ را نباید از یاد برد. میرباقری در جدیدترین اثر خود، سراغ یکی از تئاترهای معروف و محبوبش در نیمه ی دوم دهه ی هفتاد رفته و آن را به یک سریال 10 قسمتی تبدیل کرده: «دندون طلا». حکایت دندون طلا و شاهگوش، حکایت طلا و مس است. هر اندازه که شاهگوش، میرباقری نبود، دندون طلا میرباقری است... حالا که تقریبا 60% از این سریال، در شبکه نمایش خانگی توزیع شده، می توان بررسی اش کرد و درباره اش نوشت. میرباقری، فیلمنامه ی دندون طلا را خوب و محکم نوشته. قصّه ی پر غصّه ی «نیر»(ستاره اسکندری) برای همراه کردن مخاطب، کشش لازم را داراست. زواید، حواشی و داستانک های فرعی بی مورد ندارد و بر خلاف شاهگوش، ملال آور و خسته کننده نیست. پس می توان گفت ضرباهنگ مناسب و قابل قبولی دارد. در این فیلمنامه شخصیّت پردازی به خوبی صورت گرفته و بیشتر کاراکترها «خاکستری» هستند و خبری از مثبت و منفی محض نیست. قنبر ابتدا به نیر پناه می دهد و اسباب آسایشش را فراهم می کند؛ اما بعدها تغییر رویه می دهد. کریم سگدست با وجود اینکه سرپرست هفت خطّ گداهاست، امّا تا جایی که می تواند هوای ...