در جزیره شاتر، کسی نمیمیرد
فیلم‌نامه‌ای که متکی بر اصل افشای تدریجی است، باید قراردادهای این الگو را رعایت کند. این قراردادها هم از آسمان برای فیلم‌نامه‌نویسان نازل نشده، بلکه عده‌ای با مطالعات روان‌شناسی، اصل را بر باورپذیری مخاطب قرار داده‌اند. پس اگر قرار است فیلمی – در چارچوب رئالیسم- برای مخاطب به نمایش درآید، باید باورپذیر باشد. افشای تدریجی همان‌طور که از نامش برمی‌آید، اولین گامش تقسیم‌کردن ایده‌های داستانی در متن است تا به‌تدریج – و نه ناگهان- ماجرای داستان عیان شود. در فیلم «اینجا کسی نمیمیرد» این اتفاق نمی‌افتد. در ابتدا سربازی به نام اشکان معرفی میشود که هیچ اثری از بیماری روحی در آن دیده نمی‌شود و تقریبا حدود ٣٠ دقیقه شاهد رفتارهای یک سرباز کاملا سالم و سرحال هستیم و سپس ناگهان مسئله اوهام و خیال‌پردازی و بیماری اشکان مطرح میشود و در این ٣٠ دقیقه نخست فیلم (فیلمی که کمتر از ٩٠ دقیقه است)، شاهد نماهایی شیک هستیم که هیچ ارتباطی با خط داستانی ندارد. مثلا بی‌دلیل باید سیگارکشیدن اشکان را تماشا کنیم که در یک قاب بسته چند دقیقه به طول می‌انجامد. یا پرسه‌زنی‌های بی‌دلیل او و گفت‌وگوهای پیش‌پاافتاده‌اش با قاسم که هیچ دردی از فیلم دوا نمیکند. دلیل این صحنه‌ها چیست؟ شاید فیلم‌ساز قصد داشته تا در این ٣٠ دقیقه به موضوع تنهایی اشکان اشاره و پافشاری کند، اما به نظر می‌رسد در همان نماهای اولیه که با کمک تراولینگ، مکان معرفی میشود، میتوان به مضمون تنهایی پی برد. همچنین در این ٣٠ دقیقه باید بدون هیچ دلیل دراماتیکی، حضور ...
فیلم‌نامه‌ای که متکی بر اصل افشای تدریجی است، باید قراردادهای این الگو را رعایت کند. این قراردادها هم از آسمان برای فیلم‌نامه‌نویسان نازل نشده، بلکه عده‌ای با مطالعات روان‌شناسی، اصل را بر باورپذیری مخاطب قرار داده‌اند. پس اگر قرار است فیلمی – در چارچوب رئالیسم- برای مخاطب به نمایش درآید، باید باورپذیر باشد. افشای تدریجی همان‌طور که از نامش برمی‌آید، ...
