سیانور (۱۳۹۴)

سیانور دومین فیلم بهروز شعیبی دربارۀ مقطعی فراموش شده از تاریخ معاصر کشورمان است که ساختِ همچین فیلمی در این برهۀ زمانی یک نوع ریسک به حساب می آید اما شعیبی این ریسک را پذیرفته و دنبال سوژۀ رفته است که پیش از این جایش در سینمای ایران خالی بود روایتی درست و به قاعده فارغ از کم و کاستی در خط روایی قصه ، باعث شده سیانور به یک جذابیت مضمونی برسد به این لحاظ که فیلمنامه با یک تحقیق چندساله نوشته شده و شخصیت ها به درستی معرفی شده اند، به همین دلیل مسعود احمدیان به عنوان فیلمنامه نویس کوشیده است با حقایقی هر چند تلخ اما واقعی داستانی را بنویسد که بخش مهمی از تاریخ معاصر ایران است، حقیقتی از ارتباط ساواک با سازمان مجاهدین و از طرفی دیگر دوجناح شدن سازمان مجاهدین در مذهب و مارکسیسم؛ سیانور نگاهِ جذاب و انسان گرایانۀ در فضای ملتهب تاریخی دارد به همین دلیل فیلم فارغ از اینکه بخواهد شعار بدهد فضای حقیقی از یک تفرقۀ داخلی را نشان می دهد  که باعث می شود مختصات داستانی طوری شکل بگیرد که مخاطب فقط به عنوان بیننده با فیلم همراه باشد، رفتار بازجوی ساواک با مجاهدین از یک سو و دوپاره شدن تشکیلات مجاهدین از سوی دیگر و رابطه یی عاشقانه در دل قصه سیانور را اگر چه شلوغ کرده است اما فیلمساز ما با هوشمندی توانسته است با یک پردازش صحیح مانند یک پازل به سیانور شکل بدهد، اگر چه کلیت فیلم نمی خواهد پز فرم روشنفکرانه بدهد اما بهره گیری شعیبی از فرم به معنای درست واژه باعث شده که مضمون و خط روایی فیلم، یک نوآوری فرمی در انتقال اطلاعات به مخاطب، محسوب شود. فیلمساز جوان ما در دومین فیلمش سوژۀ سختی را انتخاب کرده است اما با موفقیت توانسته است تا جایی که امکان دارد تاریخ معاصر را به تصویر بکشد نگاهِ صادقانۀ ...