فیلم‌ها می‌توانند با نشان دادن داستانی، یک مسئله را در ذهن مخاطب روشن کنند و برای او دغدغه بسازند. گاه بر روی باورهای او نیز دست گذاشته و ممکن است آن‌ها را به چالش بکشانند. تمشک از آن دسته فیلم‌هاست که می‌توانست این دغدغه را ایجاد کند، اما نکرد. داستان سوژه خود را مسئله " رحم اجاره‌ای" و برخورد جامعه با آن در نظر می‌گیرد، می توانست بر روی همین مسئله بماند و دغدغه بی آبرویی ناشی از دیدگاه‌های غلط جامعه را به چالش بکشد، اما نتوانست. داستان می‌توانست به ما بی آبرویی را نشان دهد، می‌توانست اضمحلال زن را در ذیل دیدگاه‌های غلط که حتی عقاید شرعی خود را نمی‌شناسند، نشان دهد. اما تمشک، راحت ترین راه را انتخاب کرده و کشتن "حمید آشنا" را برای نشان دادن حدت این باورها انتخاب می‌کند. اصلا برای اینکار حتی یک نقش اضافه می‌کند. جمال می‌توانست در این فیلم نباشد. حضور جمال تنها یک دلیل منطقی دارد و آن هم کشتن حمید آشناست.حتی برای رسیدن به این روش دفاع از آبرو، نویسنده می‌توانست از راننده تاکسی استفاده کند که عاشق رضوان بود. بگذریم از جلوه‌های ویژه ضعیف ابتدای فیلم که به کمک فیلم نیامده بود. بگذریم از بازی بد راننده تاکسی که انگار فقط می خواست ادای ارسطوی پایتخت باشد. بگذریم از بعضی دیالوگ‌های بی فایده. حمید آشنا در اولین دیالوگ‌های با رضوان بعد از فراموشی، از همان ابتدا به او نمی‌گوید که دچار فراموشی شده و چیزی یادش نمی‌آید. می‌گذارد تا شک رضوان بر کلاه‌برداری و پشیمان شدن خانواده بالا برود. که چه؟! یادم می‌آید وقتی فیلم "آینه‌های روبرو" از نگار آذربایجانی را دیدم، همین مسئله مرا اذیت کرد. آنجا نیز سوژه بخاطر فکر نکردن به داستانی زیباتر و ساختاری دقیق‌تر، خراب شده بود. تماشاچی دغدغه‌اش از اصل ...