امروز (۱۳۹۲)

فیلمی بسیار اجتماعی تاثیر گذار آموزنده ودر انتخاب بازیگران، بیست بیست

6 از 10

جالبه که همه هدف فیلم رو در مورد قضاوت می‌دونن، چیزی که من اصلا بهش فکر نکردم، چون وجهی دیگه از داستان چنان برام برجسته بود که باقی مسایل جز موارد حاشیه ای حساب شد. اونم این بود: تقابل دو طرز فکر در مورد فداکاری، طرز فکر خانم مجد و یونس و پرستاری که به جای دوستش شیفت مونده بود. مجد اعتقاد داشت این کاری که راننده تاکسی داره واسه اون زن انجام میده اسمش فداکاری نیست، فقط باعث میشه اون‌کسی که وظیفه‌ش هست تا کار خودش رو انجام بده بی مسئولیت بار میاد و اینجور فداکاری های تو جامعه «امروز» مثل خاموش کردن آتیش جنگل به وسیله آب پاشیدن یه پرنده با منقارشه، اما یونس که هنوز نتونسته جامعه امروز رو بپذیره و با سکوتش به امروز و آدماش بی اعتنایی میکنه، سعی داره به سهم خودش گوشه‌یی از این جنگل رو نجات بده و تنها کسی که درکش میکنه همون پرستاری هست که شیفت دوستش را قبول کرده، هرچند خانم مجد هم درآخر به تصمیم مرد احترام می‌ذاره و با تاسی از یونس، این باره اونه که با سکوتش به یونس کمک می‌کنه تا بره و بچه رو از سرنوشت نامعلومش نجات بده.

به نظر من فیلم بسیار عالی بود و پرویز پرستویی بسیار عولی ایفا نقش کرد

فیلم عالی. پرویز پرستویی در هر کاری که حضور داشتن عالی بوده. بسیار متاثر کننده بود.

عالی

خشونت علیه زنان البته مهمترین نکته و موضوع اصلی فیلم بود که باز هم مورد عنایت قرار نگرفت و به حاشیه رانده شد......

اینکه منتظر باشیم پاکی یا ناپاکی صدیقه رو بفهمیم....یا اینکه منتظر باشیم یونس از اون در مورد روابطش بپرسه تو شرایطی که همه بهش به عنوان متهم و حتی قاتل نگاه میکنن....دقیقا یعنی سطحی دیدن فیلم و اون رو توخالی دانستن....سکوت یونس یعنی جواب تمام سوالهای ما.....اینکه لازم نیست برای کمک کردن به ادم ها اول چیزهایی رو اثبات کرد....یاد بگیریم گاهی در قبال متهم شدن ابروی ادما رو حفظ کنیم

فیلم خیلی نکات مبهم و گنگی داره. واقعا فیلمنامه لخت بود. به نظر من ضعیف ترین فیلمنامه ای بود که پرویز پرستویی حاضر به بازی تو اون شد هرچند بازی ایشون مثل همیشه عالی بود و حتی به نظر من یکی از بهترین بازی های دوران بازیگری ایشان بود.

فیلمنامه صفر، شخصیت ها پرداخت نشده و متناقض،،،فیلم نامه اصلا خودش نمی دونه می خواد چی بگه و فقط یه چیزی نوشته ...... کارگردانی ضعیف..... ریتم بسیار کند فیلم ... سکانس های طولانی و حوصله سربر که فیلم رو اصلا جلو نمی برد

واقعا فیلم زیبا و متفاوتی در سینمای ایران بود. و صحنه هایی رئال از دنیای امروز جامعه ی ایرانی به تصویر کشیده شده بود. خدمت اقای علی رضا حسن خانی عرض شود کافر همه را به کیش خود پندارد!

بسیار فیلم جالبی بود.!

این فیلم خیلی قشنگ و ناراحت کننده بود وقتی این فیلمو دیدم گریه کردم یه جورایی این فیلم داشت شرایط فقر فرهنگی در ایران رو نشون میداد اینکه پرستار ها و سایر پرسنل بیمارستان سعی میکنن در زندگی خصوصی دیگران دخالت کنند و انسان هارو راحت قضاوت..ولیپرویز بورپرستویی خیلی نقشسو قوی بازی کرد و در غالب نقشش فرو رفته بود اون یاد گرفته بود کسب رو قضاوت نکنه و به اون زن بیچاره کمک کنه اون هیچوقت درباره ی زندگی خصوصی اون زن و این که پدر واقعی بچه کجاست سوال نپرسید چون میدونست وظیفش کمک کردنه نه قضاوت کردن درحالی که پرستارای بیمارستان به جای این که کمکش کنن اون زن رو قضاوت کردن میرکریمی میخواست اینو نشون بده به نظر من شخصیت منفی این فیلم مردی بود که اون زن رو باردار کرده بود و بعد ولش کرده بود و مسءولیت این رابطه رو قبول نکرده بود

با سلام راستش من وقتی این فیلم را دانلود کردم بعد از ده دقیقه حوصله ام سر رفت و بیخیالش شدم اما بعد از مدتی یک انونس ازش دیدم علاقمند شدم برم درست ببینمش اما نقد اماتوری فیلم به عنوان یک تماشگر تنها چیزی که من را علاقمند به دیدن ادامه فیلم میکرد کنجکاوی در مورد گذشته صدیقه بود که در فیلم تا اخر به این سوال به صراحت پاسخ داده نشد اما در دیالوگها می شه این طور استنباط کرد که صدیقه عقد موقت مردی تندخو و بی اخلاق بوده که او را ول کرده یا این که او از دستش فرار کرده ، چون به حفظ ابروی خودش اهمیت میداده یعنی بدکاره نبوده هر چند که فیلم هیچ شاهدی مبنی بر پاکی یا ناپاکی صدیقه به دست تماشاگر نمی دهد . اما در مورد یونس ، برخی از دوستان ان را غیر واقعی می دانند اما به شخصه همچین ادمی را دیدم از نظر دیگران این طور ادمها اعصاب خرد کن هستند والبته متکبر یا دارای مشکل روانی که نمی توانند با دیگران ارتباط برقرار کنند ، یونس کلا ادم ضدحالی هست برای مردم و افراد غریبه ، و البته در اینجا سکوت و عدم ارتباط بادیگران منجر به حفظ ابروی یک نفر می شه که خیلی خوبه و یونس نمادی از یک انسان وارسته نباید تلقی بشه چرا که مثل هر ادم عادی ضعف هایی در شخصیتش داره ، درمورد برخورد پرسنل بیمارستان که شبیه به واقعیته در ایران به ارباب رجوع اهمیت داده نمی شه و با اون مثل طلبکارها برخورد می شه من خیلی از جاها این برخورد را دیدم بیمارستانها بانکها ادارات و ...

این فراستی چرا خودشو به یک روانپزشک نشون نمیده

اسمی که برای این فیلم انتخاب شده است یک شاهکار هنری است؛ درست مانند خود فیلم. این، اسمی است که نه تنها خود فیلم که حتی منتقدانش را که همچنان درگیر «امروز»ند توصیف می‌کند. چنانچه اگر کسی فیلم را دید و نفهمید و نپسندید، می‌تواند به نقدها و انتقادهای فیلم رجوع کرده و هدف فیلمساز را از ساختن چنین فیلمی به خوبی درک کند. وقتی منتقد به جای درک مفهوم و رسالتِ به فکر واداشتن مخاطب، تنها نکاتی سطحی و بی ارزش را دستمایه انتقاد قرار می‌دهد، انگار دقیقاً فیلم در حال تکرار شدن است. در لحظه لحظه‌ی امروز. مردمانی که مائیم، سطحی‌نگر، زود قضاوت کن، بی‌تفاوت، منفعت طلب و...، آنجا که منتقد، با اینکه به وضوح از فیلم دریافت می‌کند که لنگ زدن شخصیت داستان از کجاست،اما انتظار دار فیلمساز آن را چون لقمه‌ی جویده به بیینده تحویل دهد. از آنجا که چگونگی رد شدن آن ماشین بزرگ زرد از مقابل پلیس، برای منتقد، گره فیلم می‌شود و... ما همه درگیر «امروز»یم.

با سلام نقد ها کمی دور از انصاف است . بازی پرویز پرستویی ....بازی سکوت بازی صبر بازی سالها تجربه بود سکوت یونس نه بیمارگونه است و نه چیزهایی که منتقدان در بیانات خود فرمودند سکوت یونس پر از معناست پر از درد است دردی که سالها باید به آن می پرداخت ....

به گزارش خبرگزاری خبرآنلاین،‌ جعفر پناهی درباره فیلم «امروز» رضا میرکریمی که در سی و دومین جشنواره فیلم فجر به نمایش درآمده، نوشته است: «میرکریمى فیلمساز جسورى است، این جسارت را در فیلم‌هاى قبلى‌اش هم مى‌توان دید، اما در «امروز» به قله آن پاى مى‌نهد. قراردادهاى رایج شخصیت‌پردازى را مى‌شکند و بدون دادن بک گراند -جدا از چند نشانه آن هم بدون تاکید- به شخصیت اصلى فیلم‌اش، او را در معرض قضاوت مى‌گذارد. راننده تاکسى در سکوت با چشمانى که سفیدى‌اش به سرخى مى‌زند و پاى بى‌حسى که دیگر به درد نمى‌آید و فقط گاهى مى‌خارد و حکایت از آسیب‌هاى دوران جنگ دارد، خود را بى‌نیاز از قضاوت دیگران مى‌ببیند. او به یک نوع شناخت و آگاهى رسیده است که نیازى نمى‌بیند، در مقابل قضاوت‌هاى دیگران عکس‌العمل از خود نشان دهد. گویى شورش بدون سرو صداى فرد علیه اجتماع است. اجتماعى که بدون آگاهى از حقیقت خود را محق هر نوع  قضاوت و عکس‌العمل مى‌بیند. اگر قهرمان «خیلی دور، خیلی نزدیک» شهر را ترک مى‌کند و در تنهایی به شناخت مى‌رسد، قهرمان «امروز»‌اش در دل جامعه با آگاهى و شناخت خود را در معرض اتهام قرا مى‌دهد تا نظاره‌گر قضاوت‌هاى سطحى آنها باشد. اما این شناخت از کجا آمده، جسارت میرکریمى دقیقا در همین جاست که به مخاطبان فیلم‌اش هم نمى‌گوید تا آنها هم براساس شناخت و آگاهى خود تخیل کنند، قصه بسازند و قضاوت کنند. دادن بک‌گراند به این شخصیت و ملموس کردن آن، راحت‌ترین کارى بود که مسلما میرکریمى و شادمهر راستین به آسانى از پس آن بر مى‌آمدند. اما آنها با آگاهى از آن پرهیز کردند، چرا که هر نوع بک گراند اضافه تناقض آشکار در فرم و محتوا بود، وقتى آدم‌هاى فیلم آگاه بر بک‌گراند راننده نیستند و بر آن اساس قضاوت مى‌کنند، بگذارید مخاطب هم با همان اطلاعات اندک قضاوت نماید. نویسنده و کارگردان با آگاهى از دادن اطلاعات اضافى پرهیز مى‌کنند تا حکایت امروز ایران را بسازند، ایرانى که نمادش بیمارستان است، بیمارستانى که درخت‌هاى تنومند آن حکایت از قدمت‌اش دارد و هنوز ناتوان از بازسازى دوران جنگ است، بیمارستانى که بیمارانش از صداهاى مزاحم آرامش ندارند. صداهایى که ظاهرا در اثر بازسازى ایجاد مى‌شود، ولى سرو صدا براى هیچ است و بیشتر اداى بازسازى است، با این وجود همه گردانندگان‌اش از مسئولان و مدیران گرفته تا نگهبان دم درش، بیشتر از آنکه به فکر درمان باشند به فکر پرونده و پرونده‌سازى براى بیمارانند و خود را محق مى‌دانند هر قضاوت کورکورانه‌اى که مى‌خواهند بکنند و این قضاوت‌شان را حتى با خشونت نشان دهند. شخصیت اصلى اما، حتى در مقابل خشونتى که از آن در امان نیست سکوت مى‌کند، حاضر به عکس‌العمل و هم‌کلام شدن با آن‌ها نیست. اوبا معدود افرادی با میل و رغبت هم‌کلام مى‌شود. یکى از آنها دختر بچه‌اى است علاقه‌مند به نقاشى که على‌رغم میل‌اش مجبور است شب سخت بیمارستان را تحمل کند؛ چرا که مادرش دکتر کشیک است و دوست ندارد بچه در خانه تنها بماند. دختر بچه را در بیمارستان حبس کرده و حتى اجازه نقاشى به او نمى‌دهد. راننده تاکسى در غیاب زن وسائل نقاشى را به دختر مى‌دهد و از او می‌خواهد نقاشى کند. دختر تنها کسى است که  گویى راننده را درک مى‌کند و نیز تنها کسى است که متوجه معلولیت پاى راننده مى‌شود. نفر دیگر که راننده در بیمارستان به دلخواه خود با او سخن مى‌گوید، نوزاد نامشروعى است که چند ساعت بیشتر از تولدش نگذشته. او نوزاد را که خود باعث زنده ماندنش است، درون ساک مخفیانه از بیمارستان خارج مى‌کند، وقتى در ساک را داخل ماشین باز مى‌کند چهره نوزاد دیده مى‌شود. همین چهره پلان آخر فیلم است. صداى راننده  بر روى این پلان شنیده مى‌شود که گویى خطابش ابتدا نوزاد است و کم‌کم مى‌فهمیم از طریق موبایل با خانواده‌اش صحبت مى‌کند و می‌گوید در حال بازگشت به خانه است، اما نمى‌گوید چه به همراه دارد. چون مطمئن است آنها قضاوت کورکورانه نخواهند کرد. پس او حتما باید نوزاد را از بیمارستان بیرون مى‌برد، تا امید در ما، به نسل آینده باقى مى‌ماند. امیدوارم میرکریمى در برابر سر و صداها و قضاوت‌هاى سطحى که از فیلم‌اش خواهد شد، همچون قهرمان «امروز» سکوت کند و بگذارد هر کس قضاوت خود را بکند. این نیاز جامعه «امروز» است.

فیلم بسیار خوبی بود .بازیها بسیار تاثیر گذار بودند. در مقایسه با فیلم های که اخیرا اکران شدندعالی بود این فیلم ..

سکوت قهرمانانه رضا میرکریمی / نقد جعفر پناهی بر فیلم «امروز» فرهنگ > سینما - کارگردان فیلم سینمایی «بادکنک سفید» معتقد است رضا میرکریمی در ساخت تازه‌ترین فیلم خود به قله جسارت در فیلمسازی‌اش پای نهاده است. به گزارش خبرگزاری خبرآنلاین،‌ جعفر پناهی درباره فیلم «امروز» رضا میرکریمی که در سی و دومین جشنواره فیلم فجر به نمایش درآمده، نوشته است: «میرکریمى فیلمساز جسورى است، این جسارت را در فیلم‌هاى قبلى‌اش هم مى‌توان دید، اما در «امروز» به قله آن پاى مى‌نهد. قراردادهاى رایج شخصیت‌پردازى را مى‌شکند و بدون دادن بک گراند -جدا از چند نشانه آن هم بدون تاکید- به شخصیت اصلى فیلم‌اش، او را در معرض قضاوت مى‌گذارد. راننده تاکسى در سکوت با چشمانى که سفیدى‌اش به سرخى مى‌زند و پاى بى‌حسى که دیگر به درد نمى‌آید و فقط گاهى مى‌خارد و حکایت از آسیب‌هاى دوران جنگ دارد، خود را بى‌نیاز از قضاوت دیگران مى‌ببیند. او به یک نوع شناخت و آگاهى رسیده است که نیازى نمى‌بیند، در مقابل قضاوت‌هاى دیگران عکس‌العمل از خود نشان دهد. گویى شورش بدون سرو صداى فرد علیه اجتماع است. اجتماعى که بدون آگاهى از حقیقت خود را محق هر نوع قضاوت و عکس‌العمل مى‌بیند. اگر قهرمان «خیلی دور، خیلی نزدیک» شهر را ترک مى‌کند و در تنهایی به شناخت مى‌رسد، قهرمان «امروز»‌اش در دل جامعه با آگاهى و شناخت خود را در معرض اتهام قرا مى‌دهد تا نظاره‌گر قضاوت‌هاى سطحى آنها باشد. اما این شناخت از کجا آمده، جسارت میرکریمى دقیقا در همین جاست که به مخاطبان فیلم‌اش هم نمى‌گوید تا آنها هم براساس شناخت و آگاهى خود تخیل کنند، قصه بسازند و قضاوت کنند. دادن بک‌گراند به این شخصیت و ملموس کردن آن، راحت‌ترین کارى بود که مسلما میرکریمى و شادمهر راستین به آسانى از پس آن بر مى‌آمدند. اما آنها با آگاهى از آن پرهیز کردند، چرا که هر نوع بک گراند اضافه تناقض آشکار در فرم و محتوا بود، وقتى آدم‌هاى فیلم آگاه بر بک‌گراند راننده نیستند و بر آن اساس قضاوت مى‌کنند، بگذارید مخاطب هم با همان اطلاعات اندک قضاوت نماید. نویسنده و کارگردان با آگاهى از دادن اطلاعات اضافى پرهیز مى‌کنند تا حکایت امروز ایران را بسازند، ایرانى که نمادش بیمارستان است، بیمارستانى که درخت‌هاى تنومند آن حکایت از قدمت‌اش دارد و هنوز ناتوان از بازسازى دوران جنگ است، بیمارستانى که بیمارانش از صداهاى مزاحم آرامش ندارند. صداهایى که ظاهرا در اثر بازسازى ایجاد مى‌شود، ولى سرو صدا براى هیچ است و بیشتر اداى بازسازى است، با این وجود همه گردانندگان‌اش از مسئولان و مدیران گرفته تا نگهبان دم درش، بیشتر از آنکه به فکر درمان باشند به فکر پرونده و پرونده‌سازى براى بیمارانند و خود را محق مى‌دانند هر قضاوت کورکورانه‌اى که مى‌خواهند بکنند و این قضاوت‌شان را حتى با خشونت نشان دهند. شخصیت اصلى اما، حتى در مقابل خشونتى که از آن در امان نیست سکوت مى‌کند، حاضر به عکس‌العمل و هم‌کلام شدن با آن‌ها نیست. اوبا معدود افرادی با میل و رغبت هم‌کلام مى‌شود. یکى از آنها دختر بچه‌اى است علاقه‌مند به نقاشى که على‌رغم میل‌اش مجبور است شب سخت بیمارستان را تحمل کند؛ چرا که مادرش دکتر کشیک است و دوست ندارد بچه در خانه تنها بماند. دختر بچه را در بیمارستان حبس کرده و حتى اجازه نقاشى به او نمى‌دهد. راننده تاکسى در غیاب زن وسائل نقاشى را به دختر مى‌دهد و از او می‌خواهد نقاشى کند. دختر تنها کسى است که گویى راننده را درک مى‌کند و نیز تنها کسى است که متوجه معلولیت پاى راننده مى‌شود. نفر دیگر که راننده در بیمارستان به دلخواه خود با او سخن مى‌گوید، نوزاد نامشروعى است که چند ساعت بیشتر از تولدش نگذشته. او نوزاد را که خود باعث زنده ماندنش است، درون ساک مخفیانه از بیمارستان خارج مى‌کند، وقتى در ساک را داخل ماشین باز مى‌کند چهره نوزاد دیده مى‌شود. همین چهره پلان آخر فیلم است. صداى راننده بر روى این پلان شنیده مى‌شود که گویى خطابش ابتدا نوزاد است و کم‌کم مى‌فهمیم از طریق موبایل با خانواده‌اش صحبت مى‌کند و می‌گوید در حال بازگشت به خانه است، اما نمى‌گوید چه به همراه دارد. چون مطمئن است آنها قضاوت کورکورانه نخواهند کرد. پس او حتما باید نوزاد را از بیمارستان بیرون مى‌برد، تا امید در ما، به نسل آینده باقى مى‌ماند. امیدوارم میرکریمى در برابر سر و صداها و قضاوت‌هاى سطحى که از فیلم‌اش خواهد شد، همچون قهرمان «امروز» سکوت کند و بگذارد هر کس قضاوت خود را بکند. این نیاز جامعه «امروز» است.»

فیلم خوبی بود خوشم امد

من فیلمو دوست داشتم و به نظرم بازی سهیلا گلستانی در فیلم خوب بود چون رنجی که شخصیت صدیقه کشیده بود رو به خوبی تونست نشون بده.در ضمن سکوت یونس هم فقط در چند دقیقه اول شاید بیننده رو اذیت میکرد اما کمی که میگذره اتفاقا باعث میشه بیننده یونس رو تحسین کنه چون متوجه میشه به خاطر آبروی زن سکوت کرده و تا آخر هم مقاومت می کنه.

اشاره من به 'علیرضا' بود. حواسم نبود نامش رو بنویسم.

در اینکه فیلم 'امروز' مشکلاتی رو به همراه داشته شکی نیست، اما تو یکی نمیخواد مشکلاتش رو مطرح کنی. برو فیلمهای اصغر فرهادی جونت رو ببین که همش دوست داره مخاطبینش رو بپیچونه. تو از اون دسته 'آدمها؟!' هستی که به خاطر 'هر کاری' که بهش جایزه بدن، فوی ذوق می کنه و آب از دهانش سرازیر میشه. عقب مونده.

آقای فراستی بهتره بری اول اصول نقد نویسی بخونی ... من یه بی سوادم و البته یک مخاطب.... معلوم نیست شما با کی مشکل دارید. بهتر نیس به جای کوبوندن فیلم، بگید که با چه شخصی مشکل دارید؟ شما هیچی نیستید جز یه آدم غر غروی از خود راضی که فک می کنه این غر غر کردن ها یعنی انتقاد. برای خانواده، شاگرد‌ها، و هر کسی که به شما اعتقاد داره متاسفم ...

من عاشق این فیلم و فیلم‌های دیگر آقای میرکریمی هستم. دوستانی که نسبت به این فیلم پرخاش می‌کنند در واقع کسانی هستند که سینما را محلی برای سرگرم شدن می دانند ، این افراد حتی در سوگواری‌ها نیز به دنبال محلی برای سرگرم کردن خود می گردند. اگر قبول داشته باشیم سینما هنر هفتم است پس باید به مثابه یک هنرکده وارد آن شویم و فیلم را مثل یک اثر هنری نگاه کنیم. مسلما منتقدان این فیلم این مسئله را نخواهند پذیرفت چون در این صورت فیلم های مورد علاقه شان تبدیل به یک آبنبات چوبی می شود که ظرف چند دقیقه تمام می شود. من شکلات تلخ امروز را به آبنبات لیسکی ده نمکی ترجیح میدم. اونایی که احساس می کنن بهشون توهین شده، بهتره از این به بعد هیچ کدام از کارهای آقای میرکریمی را نبینند . چون میرکریمی عادت به سرگرم کردن شما ندارد. فیلمنامه ی عالی امروز، کمتر دیده میشه . ریتم خاص زندگی ایرانی و زندگی یک راننده، کاملا مشهود بود و من لذت می بردم از سکوتی که ناشی از اعتراضی بزرگ به شرایط بود. به عقیده ی من یونس همان کاظم آژانس شیشه ای است که بعد از گذشت سال ها حالا خسته شده است و می خواهد به عنوان اعتراض به همه چیز، فقط سکوت کند. مثل آدمی که دیالوگ ها را پیش از اینکه گفته شوند، می داند. خب مسلم است این فرد سکوت می کند. این فیلم را اگر بخواهیم تحت تاثیر بدانیم فقط باید آن را به بی نوایان شبیه کنیم. یونس ، ژان وال ژان است که یک کودک بد سرپرست را فرزند خود می داند. قهرمان، فردی نیست که عاشق یک دختر می شود و ته داستان به او می رسد، قهرمان یونس است که در حین یک زندگی روزمره و کسالت آور ایرانی، دست به اقدامی عجیب می زند. فیلم امروز یک شاهکار بود به این دلیل که در بطن روایت‌های اجتماعی و زندگی در اجتماع ایرانی، قهرمانی را ساخته است که به تنهایی برای یک فیلم کفایت می کند. انسانی که از جنس همه ی آدم ها است اما اقدامش، از او یک قهرمان می سازد. در این میان هنر فیلمنامه نویس، ستودنی است. این فیلم نماینده ی ایران در اسکار شد که نشان می دهد ، کسانی که به این فیلم توهین کرده اند، سینما را نشناخته اند. سینما برای این دسته از افراد، مکانی پر از هله هوله است که می تواند یکی دو ساعت از زندگی ملالت بارشان را شاد کند. یکی از فیلمنامه نویسان این کار شادمهر راستین است که ایشون رییس کانون فیلمنامه‌نویسان سینمای ایران نیز هستن. اگر به کارهای ایشون رجوع کنید خواهید دید که امروز، به طور اتفاقی به این موفقیت دست نیافته است. به عقیده ی من اسکار امسال به خیلی از فیلم ها ظلم کرد، فیلم هایی مثل اینتراستلار نولان، گان گرل فینچر و ... . به نظر من امروز هم قابلیت این را داشت که اسکار بگیرد اما شاید جنیه ی سیاسی امروز آنقدر قوی نبوده است که نتوانسته داور ها را متقاعد کند. این موضوع را باید ایراد اسکار دانست. فیلم امروز به خوبی لایه ها و طبقات اجتماعی ایران را نشان داد. از مردی که یک زن را باردار کرده بود، از نگهبان و پزشکانی که فکر می کنند مرد ، به زور آمده و نمی خواسته این بچه را داشته باشد، آدم هایی که قضاوت های زیادی روی شخصیت زن و راننده داشتند، ... این یعنی زندگی در بطن اجتماع. اسکار باید نگاه سیاسی خود را از روی قضاوت هایش بردارد.... صرفا فیلم های سیاسی فیلم های خوبی نیستند. امروز هم فیلم خوبی بود. امروز ، فیلم خوبی است.

من نمیدونم آخه وقتی میبینی هیچی برای بازیگری در تو نمود نداره(خانم گلستانی)برای چی این همه به خودت فشار میانی. خواهش میکنم به خاطره مردمم که شده بازیگری بزار کنار.با بازی شما آدم از هرچی فیلمه ندیده میگذرد.لا اقل به خاطره کارگردانای بیچاره بکش کنار.

حالم از بازی سهیلا گلستانی به هم خورد

فیلم خیلی خوبی بود فقط یه چیزی که منو متعجب کرد نقد های با نفرت منتقدین بود تقریبا میشه گفت به بهانه جزئیات فیلم هر چی بدو بیراه بود گفتن خوب فیلنامه نویس شخصیت کاراکتر هاش را خودش تعیین میکنه

كلا فيلم خوبي بود اون قسمتش كه سوپروايزر به دخترش ميگه دخترم اين پيش بند نيست اين مقنعه هستش رو خيلي دوست داشتم و منظورش متوجه شخصيت اقاي پرستويي ميشد، استاد پرستويي بازيگري هستن كه اگه صحبت هم نكنن با نگاهشون تماشاگر رو با خودشون همراه ميكنن ، داستان فيلم هم به نحوي هستش كه ادم رو ياد انسانيت ميندازه، با تشكر

کلا فیلم رو دوس داشتم ولی خانم گلستانی به نظرم خوب بازی نکردن.احساس میکنم فقط یه سری حرکات خاص تکراری از ایشون میدیدم.

با سلام به همگی فیلم باید طوری باشه که به همه ی چرا ها جواب بده. چرا یونس توی ماشین دررو قفل کرد؟ چرا میلنگید,از جانباز های زمان جنگ بود؟ چطور میشه توی این شرایط اقتصادی یه راننده تاکسیه ساده واسه یه دست لباس مریض و خرتو پرت مثل یه سرمایه دار رفتار کنه یه پنجاهی بده و بقیه شو نخواد؟ رفتار ها باید منطقی باشه یه راننده تاکسی مثل یه فیلسوف رفتار میکنه.

به نظر من بسیار فیلم پرمعنی و زیبایی بود امسال کمتر فیلم زیبا و تحسین برانگیزی دیدم و این فلم جزو اولین ها بود احسن به میرکریمی و بازی خوب اقای پرستویی و خانم گلستانی

[...] بر سر عوامل این فیلم که وقت تفریح مردمو ضایع میکنند تهیه کننده پول سه تا بازیگر لال و درد مندو طلاقی و داده

با سلام واقعا این فیلم رو به جشنواره اسکار فرستادن ؟ میدونید چی دلم میخواست ؟ دلم میخواست با دستای خودم اقای میرکریمی رو خفه میکردم ! البته بنده قاتل نیستم . اما ایشان لایق مردن هستن . به قدری این فیلم رو بد و افتضاح ساخته که هیچ گونه دفاعی از این فیلم نمیشه کرد . اقای میرکریمی ، سوپروایزر بیمارستان چند ساعت شیفت میده ؟ شبانه روز توی بیمارستانه ؟ اصلا تاحالا یک بیمارستان رو از نزدیک دیدی؟ دکتر ها که هیچکس رو به هیچ جای خودشون نمیگیرن ، اونوقت میان با شوهر طرف دعوا میکنن و میزننش ؟ شخصیت راننده تاکسی ، احیانا لال تشریف دارن ، کل فیلم رو خفقان مطلق گرفته و هیچی نمیگه ؟ انقدر این فیلم ضعیف و مزخرف ساخته شده که من بعد از بیست دقیقه واقعا دلم میخواست فیلم تموم شه . این فیلم کجا و فیلم های اصغرفرهادی کجا ! برای پرستویی متاسفم . اخیرا نقشهای خوبی بازی نمیکنه . در این فیلم هم نقش یک مترسک لال و توسری خور رو ایفا میکنه . حیف پول . حیف وقت . حیف دوربین . حیف و صدبار حیف !

این فیلم بد بود -قبول. ولی شما آقای فراستی یک موجود غرق شده در تکبر هستید-تواضع رو از بزرگانی مثل پروفسور سمیعی یاد بگیریدو به اون نیمچه سوادتون اینقدر ننازید-مردم گاو و گوسفند نیستند آقای درجه یک!!!!

به نظر من که فیلم خوبی بود.مخصوصاً بازی فوق العاده سهیلا گلستانی که شما را میخکوب می کند ـپرویز پرستویی هم که عین همیشه خوب

نگاه نکردم بعدانظر رمیدم

خوب بود

صراحتا بگم. انتظار همچين كار سطح پاييني رو از آقاي ميركريمي نداشتم. فيلم ايده ي خوبي داشت ولي در پرداخت شخصيت ها و شكل گيري موقعيت با مشكل مواجه بود بطوري كه حتي بازيگر قابلي هم مثل آقاي پرستويي با سردرگمي مواجه بود و در حين تماشاي فيلم هم ميشد درك سطحي بازيگرا از نقششونو فهميد. ممنون

رضا میر کریمی رو دوست دارم. فیلم یک حبه قندش یک ایراد بزرگ داشت و اون این بود که آخرای فیلم از تموم شدنش میترسیدم. دوست نداشتم فیلم تموم شه. در کل داستان تکلیف فیلمنامه و کارگردان کاملا مشخص بود و اونقدر عواطف و احساسات کارکترها قشنگ و درست به تصویر کشیده شده بودند که آدم خودش رو به همه نزدیک می دید. به نظر من یک حبه قند کامل ترین و قوی ترین فیلم میر کریمی بود. اما فیلم امروز... با اینکه تم اصلی فیلم در حال و حوای کلاسیک می چرخید اما در واقعیت مسئله چیز دیگری بود. اغراق نمایی کاراکتر اصلی فیلم که احساس می کنم آقای میر کریمی تعمدا آن را اینگونه شکل نداده بود شباهتی به دنیای واقعیت نداشت. قطعا کارگردان می خواسته به ما بفهماند که سکوت و صبر در مقابل نظرات و نگاه های ظاهرانه دیگران سلاحی بسیار خوب است و انسان را قوی می سازد اما مطمئنا هیچ کدام از ما فردی با این قدرت را در اطرافمان ندیده ایم. مسلما در سینمای کشور ما که اکثر فیلم های اکران شده در سطوح پایین و بسیار پایین (از لحاظ کمی و کیفی) ساخته می شوند حضور فیلم هایی از حنس امروز باعث دلگرمی سینما دوستان است اما مثل همیشه بحث انتظار از کارگردان مطرح است. بنده به عنوان کسی که سینمای میر کریمی را دوست دارم انتظار زیادی از ایشان دارم. وقتی فردی در زمینه ای به قدرت می رسد به طبع انتظارات اطرافیان خود را بالا می برد. در مقایسه با اثرات دیگر میر کریمی چون به همین سادگی و یه حبه قند فیلم امروز در اجرا ضعیف جلوه گر شد هر چند که محتوای آن بد نبود. کل فیلم حول شخصیت آقای پرستویی می چرخد و در آخر تماشاچی جز پرداختن به شخصیت ایشان و عملکرد او به جای دیگری متوسل نمی شود و متاسفانه آقای میر کریمی شخصیت اصلی داستان را کمی رویایی و دور از واقعیت به تصویر کشیده است. من به فیلم امروز در مقایسه با فیلم یه حبه قند امتیاز 5 از 10 را می دهم. در آخر می خواهم چند نکته را یادآوری کنم: 1- در نقد یک فیلم همیشه باید منطقی و مودبانه نظر داد و از توهین به نظرات دیگران و حتی عوامل فیلم پرهیز کرد که این مسئله خدا رو شکر رعایت می شود. 2- برخی از دوستان از نظر دادن و نقد کردن فیلم ها توسط افراد بسیار ناراحت می شوند. اصولا این دسته از آدم ها از روی تعصب به انتقادات و نظرات دیگران نگاه می کنند که متاسفانه تعصب (بالاخص) در سینما جایگاهی ندارد. بنده به آقای میر کریمی ارادت فراوانی دارم و سینمای ایشان را بسیار دوست دارم و باید بگویم که فیلم آخر ایشان در مقایسه با خود ایشان کمی ضعیف بود. 3- به نظر بنده حقیر بهتر است وقتی فیلم یا فیلم سازی را نقد می کنیم از مقایسه ها درست استفاده کنیم. مثلا بنده در نقد ناقص و پر ایراد خود سعی کردم فیلم امروز را با فیلم های قبلی میر کریمی مقایسه کنم و از مقایسه های غلط بپرهیزم. مثلا می توان به نسبت سینمای آقای میر کریمی را با آقای فرهادی مقایسه کرده و امتیاز دهی کرد اما هرگز مقایسه فیلم امروز با فیلمی که در ژانری دیگر است درست و منطقی نیست. البته این صحبت بنده بیشتر در مورد کارگردانانی که رویه مشخصی دارند و می توان به آنها سینما یا سبک نسبت داد صادق است.

من فیلم رو ندیدم چون بچه کوچیک دارم نمیتونم برم سینما اما روز شماری میکنم که بیاد بیرون بگیرم ببینم فکر میکنم از اون فیلماست که مخاطبش خیلی هایی هستن که با دیدن فیلم یه چیزهایی بهشون برخورده و حالا دارن میگن ال بود و بل بود

به غیر از پایانش که فک میکنم یخورده غیر واقعی بود در کل فیلم خوبی بود... حداقل خیلی از فیلمای روی پرده ی الان بهتر بود

سیدرضا میرکریمی برندی است که نمی تواند بد بسازد.

آقایون، خانوما لطفا نظرتون رو به هیچ کس تحمیل نکنید!

بعضی نظرا رو که آدم میخونه تازه میفهمه کارگردان چقدر خوب کار کرده! اما منطقی این که کارگردان حرفشو تو فیلمش بزن، نه اینجا از تماشاگرا ... آخه ریتم کند و تند و فیلم معناگرا و ... چه به کار ما میاد! اگر دغدغه داری اگه امروز جامعت مشکل داره خوب فیلمتو واضح بساز، حرفتو صریح بزن، کم نیست سریال و فیلمایی که قضاوت زود یا تفاوت بین نسلها یا هرچی از این دست رو به نمایش میذارند ولی مخاطبشون تو سینما خوابش نمیبره، کسل نمیشه! الزومی نداره سکوت رو با سکوت یاد مخاطب بدی بازم از این که خروس جنگی و آخرین مجرد و پرتغال خونی و ... نساختی ممنون!!

عالی بوداقای پرستویی سکوتش به خاطر حفظ ابروی اون زنه وبچش بود

فيلم خوبي بود با بازي هاي خوب و بيان ماندگار استاد پرستويي ..من كه لذت بردم .

نمیگم فیلم افتضاح بود چون فیلم موضوع خوبی داشت ولی متاسفانه این فیلم به کارگردانی آقای رضا میرکریمی به غایت خسته کننده و غیرقابل تحمل بود در حالی که فیلم قبلی ایشان یه حبه قند فیلم بهتر و حداقل مورد قبول تری بود

به نظر من اصلا قشنگ نبود اگه بیکاریید و وقتتون زیادیه برید ببینید من قصد توهین ندارم ولی هیچ کدوم از فیلم های آقای میر کریمی قشنگ نبوده پول تو آب جوب ریخته بودم بهتر از دیدن این فیلم بود بیخود ،چرت ،مزخرف من نمیدونم چرا یک سریا گفتن شاهکار کرده