دیو و دلبر

  آن چه در وهله اول در رابطه با «دیو و دلبر» شاید کمی عجیب برسد، حجم انبوهی از صحنه های خشونت آمیز در آن است. با توجه به این که فیلم برای مخاطب کودک و نوجوان ساخته شده است و در مقایسه با نسخه ی انیمیشنی آن، فیلم مذکور صحنه های زد و خورد و خشونت نسبتاً زیادی دارد؛ به عنوان مثال حمله گرگ ها به کاراکتر اصلی فیلم شاید برای مخاطب بزرگسال چندان فجیع به نظر نرسد اما صحنه ایست که شاید مخاطبان بسیار خردسال را تا حدودی بترساند. با آن که فیلم در ژانر کودک/ موزیکال ساخته شده، به نظر می رسد شخصیت پردازی ها با فضای رویاگونه ی آثار دیزنی فاصله دارند و حتا در برخی بخش های کار، رگه هایی از پرداخت فمینیستی به شخصیتِ بِل دیده می شود که گرچه شاید برای دختربچه هایی که فیلم را تماشا می کنند تأثیرگذار باشد اما با دنیای کودکانه ی انیمیشن مورد اقتباسش بسیار فاصله دارد.  فارغ از قیاس نسخه ی سینمایی و انیمیشنی که قطعاً نسخه انیمیشنی را سر و گردنی بالاتر نگاه می دارد، «دیو و دلبر» (نسخه انیمیشنی) داستانش را خوب و سرراست تعریف می کند و بخش عاشقانه ی کار نیز می تواند برای گروه سنی ای که فیلم برایشان ساخته شده ملموس و باورپذیر باشد. آنچه همواره در آثار ژانر کودک باید به عنوان عنصری مهم مورد توجه قرار گیرد، جنبه ی آموزشی آن است. فیلم های این ژانر جدا از جذابیت های بصری و به زبان ساده تر "خوش آب و رنگ بودن"شان که لازمه ی ایجاد جاذبه برای مخاطب کودک است، باید پیام هایی را نیز به مخاطبین خود منتقل سازند. «دیو و دلبر» از این نظر نسبتاً موفق عمل می کند و هسته ی مرکزی داستان که همان "ارجحیت زیبایی درون به زیبایی ظاهری" است به وضوح در قالب نماهای گیرا و زنده ی فیلم و البته محتوای ترانه ها، به مخاطب منتقل می گردد. همچنین ...