رستاخیز (۱۳۹۱)

   رستاخیز ساخته احمدرضا درویش مهمترین فیلم سینمایی ساخته شده درباره یک رهبر دینی است. اهمیت آن نه تنها به لحاظ روایی بلکه از نظر هنری و سینمایی نیز قابل کشف و شهود است. بابک حمیدیان در دو نقش یزید و ابن زیاد کنشی تازه از بازیگری در قامت یک شخصیت تاریخی و ضد قهرمانِ مذهبی به جای گذاشته است. در کتاب درام اسلامی، نوشته جمشید ملک پور، به شناخت تماشاگر امروزی از یک الگو-قهرمان دینی اشاره می شود و شکل تعزیه گونه آن را بهترین فرم برای شناخت چنین روایتی بر می شمرد. این نکته را باید خاطر نشان کنم که می توان از «رستاخیز» به عنوان اولین شکل سینمایی یک داستان تاریخی-مذهبی، که از افسانه شدن بیننده را دور می کند و بی هیچ قضاوتی تاریخ را به تصویر کشیده است، نام برد. خواب‌ها مهمترین مسئله‌ای که من را به نوشتن درباره این اثر سینمایی ترغیب کرد، از میان برداشتن فاصله روایت نقلی، داستانی و چندرسانه‌ای بود. آنچه ما از امام حسین (ع) شنیده‌ایم چگونگی متفاوتی در هر شکل و قالبی دارد. در تعزیه بار احساسی و مظلومیت رهبر دینی را افزایش می دهند در داستان سعی می کنند با ادبیات از او شخصیتی کامل بیافرینند. در تلوزیون، سریال مختارنامه، قهرمانی یک رهبر دینی در شهادت او و جریانهایی که بعد از او به راه می افتد به عنوان چگونگی در نظر گرفته می شود؛ اما آنچه در «رستاخیز» ما را به عنوان بیننده‌ای که بارها داستان را در فرم های مختلف شنیده‌ایم، به وجد می آورد: چیستی مسئله است. مدیوم سینما با دو ابزار داستانی قدرتمند خود، چرایی و چگونگی، چیستی را خلق می کند. به عنوان مثال: بیننده بعد از تماشای فیلم «جن گیر» ویلیام فردکین، به چیستی «جن» و ابعاد روانی-انسانی آن فکر می کند و بیننده پژوهش‌گر چندبار آن را به تماشا ...