نه به تکرار!
«کلوپ همسران» را می توان در رده ی B-movie های هالیوود قرار داد؛ آن دسته از فیلم هایی که به جهت سرگرمی ساخته می شوند و شاید ارزش هنری چندان بالایی نداشته باشند.
در وانفسایی که بسیاری از کمدی های این روزهای سینمای ایران و حتا جهان به سمت و سوی ابتذال پیش رفته اند و از مباحث مبتذل در جهت خنداندن مخاطب بهره می گیرند، آخرین ساخته مهدی صباغ سرشت می کوشد تا با حفظ و رعایت چارچوب های اخلاقی به همان مبحث همیشگی تقابل میان "زن و مرد" بپردازد.
فیلم شروع خوبی دارد. تقسیم درام به زندگی های سه زوج در ابتدای کار علاوه بر ایجاد یک موقعیت کمیک قابل بسط، واجد جذابیت دراماتیک نیز هست و می تواند تماشاگر را به تماشای ادامه ی فیلم ترغیب کند اما درام در میانه ی راه از نفس می افتد و فیلمنامه دچار مشکلات جدی میشود. درواقع فیلمنامه ی «کلوپ همسران» در آغاز، بستری را فراهم می کند تا درامی قصه گو و با قابلیت داستان پردازی شکل بگیرد اما فیلمنامهنویس در تکامل ساختار روایی مورد نظر خود دچار لکنت می شود و از بخش گروگان گیری به بعد عملاً دیگر حرفی برای گفتن ندارد!
وقتی درام، در داستانپردازی و پرداختن به عناصر مهم ساختاری خود حفره هایی پیدا می کند، سر و کله ی بخش های بی ربط آواز خواندن، حرکات موزون و شوخی های بی معنا و بی مزه در فیلم پیدا می شود و سکانسهای فیلم با موقعیتهای جغرافیایی و تصاویر و نماهای صرفاً خوش تصویر پر می شوند و درام به بیراهه می رود. درواقع کارگردان به جای ارائه ی منطق روایی متقاعدکننده، دست به حاشیه پردازی می زند و همین درگیر ساختن فیلم با زواید، علاوه بر کشدار کردن آن، درام را دچار شلختگی می کند.
این دسته از فیلم ها عموماً در طرح و پرداخت به ...
«کلوپ همسران» را می توان در رده ی B-movie های هالیوود قرار داد؛ آن دسته از فیلم هایی که به جهت سرگرمی ساخته می شوند و شاید ارزش هنری چندان بالایی نداشته باشند.
در وانفسایی که بسیاری از کمدی های این روزهای سینمای ایران و حتا جهان به سمت و سوی ابتذال پیش رفته اند و از مباحث مبتذل در جهت خنداندن مخاطب بهره می گیرند، آخرین ساخته مهدی صباغ سرشت می کوشد تا با حفظ و رعایت چارچوب های اخلاقی ...
