سرزمین لالا

  این هنر بزرگی است که یک اثر بیننده خود را به خواب برده و در رویایی از عواطف، رنگ ها، احساسات و عشق غوطه ور ساز؛ این هنری است که Chazelle به صورت اعجاز گونه ای با دومین اثر خود یعنی La La Land در ژانر درامی عاشقانه و موزیکال محقق ساخته است. به جرات می توان گفت که صنعت سینما بعد از ساخت فیلم زیبا و تاثیر گذار ((آواز زیر باران)) در شش دهه گذشته تا به امروز از فقدان اثری به این زیبایی در ژانر موزیکال رنج برده است. گفتیم یک اثر درام و موزیکال؟ اینکه چگونه یک اثر موزیکال میتوان در دل خود درام را بگنجاند، اینکه داستانی به همان سادگی و بی آلایشی می تواند غم را در کنار شادی، حزن را در کنار مسرت بتصویر بکشد در نوع خود بی نظیر است. فیلم با سکانسی از شهر کالیفرنیا در یک روز آفتابی، گرم، با ترافیک شدیدِ ماشین ها ، بوق های ممتد و بی حوصلگی شروع می شود و چندی بعد همین فضا، توسط جمعیتی سرخوش با چاشنی موسیقی و رقص به فضایی شاد و موزیکال و مفرح تبدیل می شود، چهار دختر جوان با لباس هایی به رنگ سبز، آبی، زرد و قرمز، همان رنگ هایی که دنیا برای بتصویر کشیدن هر طیفی از رنگ های زیبای خود به آن محتاج است؛ اینجا هنر، به کاربرد درست خود میرسد یعنی همه ی پلشتی و زشتی ها را میگیرد و در کارخانه ای آنها را به زیبایی و کمال مبدل میکند. اما در میان همین جمعیت سرخوش دو بازیگر اصلی فیلم دور از این هیاهو و شادی در سکونی کلافه وار در روزمرگی خود غرق شده اند. این اولین شناخت شخصیتی ما از دو کاراکتر اصلی است. Ryan Gosling و Emma Stone دو شخصیتی که کل فیلم بر بازی زیبا، تاثیر گذار و درخشان این دو استوار است؛ بدون هیچ شخصیت فرعی و یا مکمل، همین امر باعث شده است که شخصیت سازی به شکل درستی به کمال برسد. بیننده با این ...