خانواده ای نزدیک ما
فیلم آرام آغاز می شود . ابراهیم (پرویز پرستویی) و همسرش (آهو خردمند) را می شناسیم. هر دو پیرند و تنها . خانه تاریک است . قدیمی است . مانند شخصیت های اصلی . علت تاریکی بی برقی است ، اما وقتی برق هم می آید زیاد روشن نمی شود . تاریکی از درون است! . فرزندی (بهروز شعیبی) دارند که بازمانده ی جبهه و جنگ است . وضعیت خوبی ندارد. تنها یک دستش کار می کند . عصبی است . می خواهد نباشد ، به نظرش اگر نباشد وضعیت خانواده بهتر است ، اما ابراهیم و همسرش همین ماندن نیمه کاره را هم دوست دارند . او را از بیمارستان به خانه می برند تا نزد خودشان باشد .
کمی که می گذرد فرزندان دیگر هم می آیند . دو پسر دوقلو (محمد صادقی و مهدی صادقی) و یک دختر (سهیلا گلستانی) که هرکدام در یک گوشه از کشور مشغول کار و زندگی شده اند !.خانواده دور هم جمع می شود . همه راضی و خوشحالند ، گاهی می خندند و گاهی با یادآوری ایام قدیم بغض می کنند و گاهی هم اشک می ریزند . این روند ادامه دارد تا آن پلان های تعیین کننده ی انتهایی که همراه است با یک غافلگیری و حرف اصلی فیلمساز .
(میهمان داریم) فیلم خوبی است . فیلم تاثیرگذاری است . این تاثیر گذاری برای مخاطبی که از جنس خانواده ابراهیم باشد بیشتر هم است و حتی باعث بغضی هم در گلوی او می شود . مخصوصا در انتهای فیلم و بعد از تمام شدن .
حرفی که عسگرپور در فیلمش می زند مهم و اساسی است . حرف دل تمام خانواده هایی است که فرزندی را روانه ی جبهه و جنگ کرده اند . کاری به بعدش نداریم ، اینکه آن فرزندان بازگشته اند یا شهید شده اند . کارگردان هدفش فقط همین رفتن است . چه بازگردند و چه بازنگردند دیگر هیچ چیز مثل سابقش نیست . خانواده هم با رفتن آن فرزند تمام می شود . به نظرم حرف مهم و تاثیرگذاری است .
ریتمی ...
فیلم آرام آغاز می شود . ابراهیم (پرویز پرستویی) و همسرش (آهو خردمند) را می شناسیم. هر دو پیرند و تنها . خانه تاریک است . قدیمی است . مانند شخصیت های اصلی . علت تاریکی بی برقی است ، اما وقتی برق هم می آید زیاد روشن نمی شود . تاریکی از درون است! . فرزندی (بهروز شعیبی) دارند که بازمانده ی جبهه و جنگ است . وضعیت خوبی ندارد. تنها یک دستش کار می کند . عصبی است . می خواهد نباشد ، به نظرش اگر نباشد وضعیت خانواده ...
