وثیقه

 شخصاً علاقه‌ای به سریال‌های محصول کشور بریتانیا ندارم؛ چون از نطر فرم و محتوا برای من غریب است. می‌توان به سبک کمدی‌های ریکی جراویس در سریال‌های اداره (Office) یا Extras اشاره کرد که گرچه منتقدان آن دو اثر را جز بهترین کمدی‌های تاریخ سریال می‌دانند اما برای بنده این نوع کمدی‌ها، لوس و خشک است و در همین تازگی‌ها، مینی سریال دیگری به نام باروت (GunPowder) را مشاهده کردم که نه تنها از لحاظ ساختار و روایت ضعیف بود، بلکه ایرادها و گاف های گل درشتی در این مجموعه کوتاه وجود داشت که غیر قابل چشم پوشی بود. مینی سریال محصول مشترک شبکه Netflix و BBC به نام وثیقه (Collateral) هم ایراداتی مشابه مانند سایر مجموعه‌های تلویزیونی کشور بریتانیا دارد؛ سریالی که شروع کوبنده‌ای دارد اما رفته رفته، تمام گره‌ها سریع و بدون تأمل برای بیننده باز می‌شود و قهرمانان پلیس داستان، قاتل را بدون دردسر پیدا می‌کنند .  گرچه ساختار مینی سریال باید این گونه باشد که سریال در همان چند قسمت محدود به پایان برسد، اما مینی سریالی که می‌خواهد در ژانر جنایی/پلیسی ساخته شود، باید طراحان آن از هوش و ذکاوت کافی برخوردار باشند که بتوانند بدون هیچ گونه ایراد و کم و کاستی، اثری قابل قبول تولید کنند. به عنوان نمونه می‌توان مینی سریال آن شب (The Night Of) را مثال زد که یک اثری ممتاز در ژانر جنایی است.    داستان درباره یک مهاجر سوری به نام عبدالله آصف که به‌عنوان پیک موتوری در مغازه کوچک پیتزافروشی در لندن مشغول به‌کار است. او که از طرف مسئول پیتزافروشی، لاری، موظف می‌شود که پیتزای خانم کارن را به منزلش برساند اما درراه برگشت، توسط شخصی مرموز به ضرب گلوله کشته می‌شود. پلیس ها به‌سرعت سر صحنه قتل می‌آیند و کارآگاه ارشد، کیپ گلسپی (با ...