خیانتکار

بازی با ذهن به روش کلاسیک؛ نگاهی به فیلم «خیانتکار» ساخته رابرت ردفورد سید محسن باقری نمایی از فیلم «خیانتکار» ساخته رابرت ردفوردقبل از هر چیزی باید گفت که رابرت ردفورد فیلمساز صاحب سبک کنتراست است. کنتراست در ساختار نه سناریو. در این فیلم هم کنتراست حرف اول را می زند، سکانس اولیه با لانگ شات سربازان مرده و بعد دیدن شخصیت اصلی که در کناز جسد این سربازان زنده است، و سکانس بعدی که صدای سوت و جشن و شادی به خاطر پیروزی در جنگ به گوش می رسد و تصویر منوّرهایی که در آسمان پرتاب می شوند و حس شادی می دهند. کنتراست از همین جا آغاز شده عده ای جان خود را فدا کرده تا سران جشن بگیرند. در جشن پیروزی شخصیت اصلی که در جنگ فرمانده هم بوده را می بینیم که در حال شادی هستند از همین پلان حس می کنیم قرار است اتفاق بدی رخ دهد (تعلیق) . تعلیق باعث شده تا فیلم را دنبال کنیم، اتفاق بد ترور رئیس جمهور لینکلن است در سالن تئاتر در صندلی شماره 13 در حال دیدن تئاتر پسر عموی آمریکایی مان توسط بووث که خود بازیگر تئاتر بوده ترور می شود. بووث فرار می کند، همه مردم متأثر و ناراحت اند. بووث خود در طویله ای بر اثر درگیری با نیروهای پلیس (وقت) کشته می شود. داستان حول محور بووث نیست بلکه داستان حول محور تنها زن متهم در شراکت ترور-هدف سناریو است. همه شواهد و مردم و وزیر جنگ و ... دوست دارند هر چه سریعتر این متهمان که تعدادشان به هفت می رسد محاکمه و اعدام شوند. شخصیت اصلی (فردریک) ناخواسته وکیل این خانم شده و قصد دارد از او دفاع کند. او همه آنها را خیانتکار می شمرده ولی حالا مجبور است از آن زن دفاع کند. ردفورد همانند فیلم قبلی اش شیر ها در برابر بره ها موضوعی حقوقی و سیاسی را مد نظر دارد. او ...