عاشقانه (۱۳۹۵)

   منوچهر هادی با ساخت هفده قسمت توانست سریالی بسازد که صرفا مخاطب پسند باشد، دلیل واضحی هم دارد چرا که موقعیت و فضای عاشقانه و بهره گیری از جایگاه اجتماعی شخصیت ها در سریال ملموس بوده و نوع زندگی آدم ها بر اساس بافت شخصیتی شان مطابقِ جامعه درست ترسیم شده است، البته این  ترسیم جایگاهی برای یک بخش از موقعیت اجتماعی است و به زبان عامیانه اش آدم های مرفه و بی دردی که دغدغه ی اجتماعی شان تا حدودی با دیگران متفاوت است ، تا قسمت هشت یا نه منوچهر هادی می کوشد جایگاه اجتماعی شخصیت ها و نوع ارتباط آن ها را به تماشاگر نشان بدهد، اساسا بافت و لایه های زیرین عاشقانه ترکیبی از یک زندگی تین ایجرپسند و اتفاق هایی که در سریال دیده می شود حاکی از یک زندگی آرمان خواهانه ست که تبدیل به یک بحران می شود ، اما در وهله ی نخست نوع ارتباط ها درعاشقانه اولویت دارد اینکه شخصیت ها در برخورد با بحران چه واکنشی را از خود نشان می دهند؟ مثل رابطه ی پگاه و سهیل که چرخه ی درام را به حرکت درمی آورند در همان قسمت های ابتدایی نوع ارتباط دیالوگی میان پگاه و سهیل برای بیننده قابل هضم نمی باشد اینکه چرا یک مرد باید گوش به فرمان همسرش باشد و از سگ خانگی محبوب زن نگه داری کند اما هادی به عنوان کارگردان می داند که باید در چه مقطعی گره افکنی کند و چگونه و از چه راهی به تماشاگر اطلاعات بدهد، به همین دلیل هادی به یک گره افکنی بسنده نمی کند و فضای سریال را به واسطه ی شخصیت های دیگر گسترده می کند آدم های دیگر مثل رضا و ریحانه یا پیمان و درسا و گیسو که مهم ترین شخصیت عاشقانه هستند ابعاد قصه را گسترش می دهند، هادی با ورود گیسو به قصه فضای شک برانگیزی را به سریال اضافه می کند و همین باعث گره افکنی مرکزی می شود و دیگر اتفاقات به ...