ادای دین به روزنامه نگاران
مهدی صباغ زاده از فیلمسازان فعال دهه ی شصت بعد از پنج سال فیلم، خانه کاغذی را ساخته فیلمی که انگار به نوعی ادای دین به دنیای مطبوعات و جامعه ی ژورنالیستی ست، قبل از اینکه به فیلم جدید صباغ زاده بپردازم باید به نکته ی مهم درباره ی کارنامه ی کارگردانی صباغ زاده اشاره کنم نگرش و نگاه فیلمساز ما از اولین فیلمش یعنی آفتاب نشین ها تا همین اثر آخرش به هیچ وجه تجاری نبوده و انگار صباغ زاده با یک دغدغه ی مهم فیلم می سازد به طور مثال اگر پنج سال هم فیلم نسازد حتما تهیه کنندگی یا نویسندگی می کند به همین دلیل سینمای صباغ زاده با یک نگرش مشخصی شکل گرفته که این سینما مخاطب های خاص خودش را دارد.
خانه کاغذی با همین نگرش ساخته شده فیلمی که می خواهد با قصه سرایی در فضای ملودراماتیک تماشاگر را با خود همراه کند اساسا این فیلم در بستر مناسبی با استفاده از چارچوب های ملودرام می خواهد چند فضا را درهم تلفیق کند اما خانه کاغذی رفته رفته به چند بستر تبدیل می شود بسترهایی که حتی باعث چرایی تماشاگر هم نمی شود انگار قرار است این فیلم به هر گونه یی تماشاگرش را با قصه سرگرم کند اما سرگرم کردن تماشاگر باید با منطق شکل بگیرد در خانه کاغذی با قصه یی مواجه ایم که هدفش و راهِ رسیدن به هدفش را نمی داند و حتی نمی تواند جایگاهش را در ژانر انتخاب کند زیرا فیلم گاهی سیاسی می شود گاهی اجتماعی گاهی عاشقانه و لطیف و گاهی شعار می دهد اساسا اصل موضوع و هدف در کلیت فیلم گم شده است پراکندگی موضوعی و پرداخت به خرده جزئیات بی ثمر فضای فیلم را بلاتکلیف کرده است امیرعلی ابراهیمی روزنامه نگاری که ده سال است دست به قلم نبرده حالا با بازگشت مینو دوباره دست به قلم می شود و با مدارکی که از عزیزالهی دارد درباره رانت و اختلاس این آدم ...
مهدی صباغ زاده از فیلمسازان فعال دهه ی شصت بعد از پنج سال فیلم، خانه کاغذی را ساخته فیلمی که انگار به نوعی ادای دین به دنیای مطبوعات و جامعه ی ژورنالیستی ست، قبل از اینکه به فیلم جدید صباغ زاده بپردازم باید به نکته ی مهم درباره ی کارنامه ی کارگردانی صباغ زاده اشاره کنم نگرش و نگاه فیلمساز ما از اولین فیلمش یعنی آفتاب نشین ها تا همین اثر آخرش به هیچ وجه تجاری نبوده و انگار صباغ زاده با یک دغدغه ی مهم ...
