اکسیدان (۱۳۹۵)

   محمود نامی نقد فیلم اکسیدان " از منظر جامعه شناسی " به نام پدر، پسر، روح القدس " مردم نیازمند لحظات شاد و مفرح اند. سرنوشت یک جامعه مرده مشخص است " " آندره ژید" در کتاب بازگشت از شوروی، ضمن مشاهدات خود از اوضاع اتحاد جماهیر شوروی سابق می نویسد:  در پارکی در مسکو نشسته بودم، هیچ کس را شاد و خندان نمی دیدم، چند روز بعد، ضمن سفری به اطراف مسکو، در کوپه قطار، علت غمگین بودن مردم آن کشور را از دو همسفر جوان خویش پرسیدم، با ترس و لرز گفتند: اینجا اگر بخندی، ماموران حکومتی فکر می کنند که به رژیم کمونیستی خندیده ای، لذا ممکن است، تو را بگیرند و ببرند، در نتیجه ما سعی می کنیم، کمتر بخندیم؟! "آندره ژید" در کتاب ارزشمند خود، به موارد دیگری از این دست اشاره می کند و نتیجه میگیرد که، جامعه تک بعدی شوروی، به دلیل همین مسائل ساده، همچون پرکاه فرو خواهد پاشید که اینگونه نیز می شود. سایر جوامعی نیز که چنین روش حکومت داری را در پیش گرفته بودند، سرنوشتی بهتر از شوروی پیدا نکردند. ممنوعیت خنده، شوخی، استفاده از برخی کلمات و واژه ها، حذف روابط اجتماعی، گریز از شوخی در قالب مسایل جنسی، نادیده گرفته شدن ناهنجاری هائی چون همجنس گرائی، ندیدن و یا مخفی نمودن ماهیت افراد فاسد در اجتماع و....... خط قرمز هائی هستند که از دهه شصت تا کنون همچون تار عنکبوت بر پیکره سینمای ایران تنیده شده و باقی مانده اند. فیلم " اکسیدان " در یک کلام، به این خط قرمز ها که ناشی از افراط و تفریط در نگاه به جامعه، هنجار ها و ناهنجاری های آن است، پایان می بخشد و سوژه ای را به محک قضاوت عام و خاص میگذارد که به تنهائی میتواند یک سنت شکنی و بدعت محسوب شده و نوید خروج از ممیزی های سلیقه ای، با نگاه صرفاً دینی به اینگونه مسائل را ...