تا ابد (۱۳۹۸)

  ابتذال محتوایی و اجرایی فقط برای آثار کمدی نیست و فیلم‌های درامی هم که این روز‌ها توسط فیلمسازان خام و نابلد ساخته می‌شود، قطعاً بی‌بهره از ابتذال نیستند فیلم «تا ابد» به کارگردانی امید امین یکی از همین آثار است که در طول شش هفته اکران ۷۶ میلیون تومان فروش داشته و به تازگی وارد نمایش آنلاین شده‌است. نگارنده قصد ندارد در این یادداشت به طور واضح و کامل به نقد این فیلم بپردازد؛ چراکه تا ابد اثری است که با نقد فرسنگ‌ها فاصله دارد، این فیلم آنقدر دچار نقص‌های ریز و درشت است که نقد نوشتن برای چنین فیلم زیادی است، اما اینکه چرا وزارت ارشاد و معاونت سینمایی نظارتی بر تولید چنین فیلم‌هایی ندارد، موضوع اصلی این یادداشت است، اساساً سینمای ایران به شوخی گرفته شده‌است. چرا باید سینمای ایران به تعداد قابل‌توجهی فیلمساز نابلد داشته‌باشد؟ فیلمسازانی که هنرمند بودنش پیشکش حتی نمی‌توانند یک تکنسین باشند! در شبه‌فیلم تا ابد، کارگردانش حتی جزئی‌ترین مسائل فیلمسازی را نمی‌داند؛ روایت، پرداخت، شکل‌گیری درام، خط روایی، اندازه نما را هنوز بلد نیست. چطور چنین کسی می‌تواند مجوز فیلمسازی بلند بگیرد و چگونه به فیلمنامه تا ابد که به شدت از فقدان بار معنایی درام و کشش موضوعی رنج می‌برد اجازه ساخت داده می‌شود؟ فیلمساز تا ابد سعی کرده فیلم اجتماعی یا شهری بسازد و بستری برای مشکلات چند جوان در یک شب را به تصویر بکشد، اما وحدت زمانی و ناکجایی که داستان باید در آن بگذرد، به بدترین شیوه روایت می‌شود، به طوری که این روایت تبدیل به اثری چرک و سیاه شده که ابتدا و میان و پایانش مشخص نیست، یعنی نمی‌دانیم آن جوان چرا بی‌خوابی می‌کشد تا اسمش در گینس ثبت شود و آن جوان دیگر چرا در شب عینک به چشم دارد و دیالوگ‌های ...