درد و شکوه

اختصاصی سلام سینما-  آلمودوار یکی دیگر از فیلم های احساسی و کاملا شخصی خود را با بازی آنتونیو باندراس در نقش یک کارگردان در حال مرگ ارائه می دهد.  "درد و افتخار" که نسبت به ساخته های گذشته پدرو آلمودوار بسیار شخصی تر است، کارگردانی را نشان می دهد که از حرفه اش دست کشیده، بیمار است، دچار افسردگی شده و از نظر جسمی قدرتش را از دست داده است. این، فیلم قرن بیست و یکی آلمودوار است. "درد و افتخار" درباره دوران زوال و پیری است و با اینکه افتخار، ظهور دیرهنگامی پیدا می کند، اما درد بیشتر از افتخار دیده می شود. تمرکز آلمودوار به مرگ است: مرگ خودش و افرادی که دوستشان دارد، احساسات کارگردانی که دیر یا زود با مرگ روبرو می شود و به دنبال راهی برای درک آن است.  همچون گذشته، آلمودوار فیلمی درباره خوشبختی ساخته است: شادی، تیزهوشی و احساسات. فیلمی درباره خاطرات، هنر، عشاق و مادران که اگر چنین داستانی به دست کارگردان دیگری به جز او می افتاد هدر می رفت. اما آلمودوار استاد خودارجاعی و شکل دهی به معنا با استفاده از متون دیگر است: فیلمی درون یک فیلم دیگر، داستانی درون داستانی دیگر و رویایی درون رویای دیگر. آلمودوار بسیار خلاقانه کار می کند و احساس می کنم که این فیلم اینقدر روان و اغواکننده است که تا پنج ساعت دیگر هم می تواند ادامه پیدا کند.    آنتونیو باندراس انگار برای همچین نقشی متولد شده است. او،" سالوادور مالو"، کارگردانی است که سالها فیلمی نساخته اما اینقدر پول جمع کرده تا بتواند زندگی آرامی داشته باشد و در عین حال درگیر بیماری های مختلفی از جمله ، سردرد، کمر درد و افسردگی است. تمامی این ها رابطه علت و معلولی مرموزی با خلاقیتش دارد.  یکی از دوستان قدیمی و بازیگرش به ...