عرق سرد (۱۳۹۶)

   "عرق سرد" دومین فیلم سهیل بیرقی، فیلمی متفاوت نسبت به فیلم اول او یعنی «من» است. «من» فیلمی پیچیده به لحاظ فرم و سبک بود. برعکس، بیرقی در «عرق سرد» کوشیده است تا بیش از تمرکز بر عنصر فرم، به محتوای اثرش و نوع روایت آن توجه کند. درام بر طبق الگوی کلاسیک پیش می رود و قرار نیست خلاقیت های سبکی خاصی در آن اتفاق بیفتد اما حُسن بزرگ آن نسبت به «من» این است که داستانش را بی لکنت روایت می کند و خبری از سکون و بی داستانیِ «من» در آن نیست. درواقع هرقدر بیرقی در «من» از قصه گویی و برون ریزی فراوان وجوه دراماتیک پرهیز کرده است به همان اندازه در «عرق سرد» تلاش می کند تا فیلم خود را بر پایه تمامی عناصر درام پیش ببرد و در این امر به موفقیت نسبی دست یافته است. با این که «عرق سرد» فیلمی "داستان محور" است اما در عین حال فیلمساز با دقت بسیار دست به پردازش شخصیت هایش زده است. هیچ یک از شخصیت ها، حتی مهرانه نوری (سحر دولتشاهی) نشانی از تیپ های رایج و ساختگی برخی دیگر از فیلمها ندارند. شاید به دلیل همین شخصیت پردازی های درست است که همه بازیگران فیلم بازی های درخشانی از خود برجای گذاشته اند. یکی از محاسن «عرق سرد» ریتم خوب آن است. فیلم هرگز دچار سکته نمی شود. فیلمساز کوشیده است تا با حذف زوائد و اضافات و با تمرکز بر هسته اصلی داستان، کار را از یکنواختی و سکون دور کند. تدوین «عرق سرد» بی شک، یکی از بهترین تدوین های جشنواره ی امسال بود. این دقت در فیلمبرداری کار هم دیده می شود؛ خصوصاً در سکانس اول فیلم که تمرین های بازیکنان با کات های تند و منقطع به تصویر درآمده است و هماهنگی تدوین با دوربین باعث شده است  این سکانس دشوار بسیار تمیز و درخشان از آب درآید. بیرقی هوشمندی خود را البته در این فیلمنامه ...