پیتوک (۱۳۹۸)

پیتوک، نه تریلر است نه نئو- نوآر و با اینکه سیدمجید صالحی در اولین ساخته سینمایی‌اش علاقه داشته اثری در ژانر بسازد، اما پیتوک بیشتر به فیلمفارسی‌های دهه ۴۰ نزدیک است، فیلمی که می‌خواهد در یک ژانر جدید و غیرمرسومِ ایرانی داستان‌گویی کند، اما شکل‌گیری فیلمنامه و نقص‌های آن باعث شده پیتوک یک اثر کلیشه‌ای باشد. داستان فیلم، حول و حوش کلیشه‌های مرسوم سینمای قبل از انقلاب می‌گذرد که البته پس از انقلاب هم تکرار شده است و شاید بتوان گفت فیلمساز و نویسندگان فیلمنامه تحت تأثیر سینمای مسعود کیمیایی هم بوده‌اند. پسری جنوب‌شهری برای فکر‌های بزرگ و رسیدن به پول‌های بزرگ همدست زنی پولدار می‌شود. این طرح نیم‌خطی اساساً نمی‌تواند در تصویر چیزی را اضافه کند، یعنی در ۱۱۵ دقیقه نکته قابل توجهی در فیلم دیده و احساس نمی‌شود و اینکه اساساً انگار فیلمنامه برای سریال نوشته شده و حالا اینجا از سر‌و‌ته آن زده‌اند که بشود از آن یک فیلم سینمایی ساخت. نبود منطق در چگونگی روایت باعث شده فیلم در بخش‌هایی گنگ و مجهول به نظر برسد، به‌طوری‌که گویا فیلمساز توجهی به علت رخداد‌ها نداشته است، مثل ایجاد رابطه علا و فروغ که آنقدر زود رخ می‌دهد که مخاطب دلیل اعتماد علا را نمی‌فهمد یا در سکانس‌های آغازین، رابطه علا و رؤیا خوب نشان داده می‌شود، اما درست یک روز بعد وقتی علا، کارمند فروغ می‌شود رابطه‌اش را با رؤیا بدون هیچ منطقی کات می‌کند، حتی نشان داده نمی‌شود که علا چرا می‌پذیرد که کارمند فروغ شود! مگر او خلافکار است که می‌پذیرد تا مهام را بکشد؟ هیچ شناختی از علا، فروغ، مهام به مخاطب داده نمی‌شود. یک خواهر گم شده هم در فیلم است که برای فیلم مهم جلوه نمی‌کند که اتفاقاً باید بخش مهم فیلم باشد، اما کارگردان آنقدر حواسش به ...