مادر

 بی نام بودن تمام کاراکترهای فیلم به طورحتم از روی سهل انگاری نیست و باعث می‌شود كه بیننده بفهمد این شخصیت ها یک نماد هستند؛ نمادی که باید به مرور برای تماشاگر شکافته شود و سرنخ های ریز و درشتی که کارگردان برای فهمیدن حرف هایش می دهد، به ما در شناخت این نمادها کمک خواهد کرد. دنیای مذهبی آرنوفسکی در این فیلم، بار دیگر به پرده سینما بازگشته و این بار بیشتر از همیشه، المان های مذهبی را فریاد می زند؛ المان هایی که بی رحم هستند و گاهی حالت ترسناک به خود می گیرند اول از همه بهتر است بگویم که حتی کوچک‌ترین صحبت درباره فیلم «مادر!»، مستلزم فاش كردن بخشی از داستان و البته نمادهای آن است. از همین رو شاید بهتر باشد که این مطلب را بعد از دیدن فیلم بخوانید، چرا که لذت اصلی این اثر در دیدن آن و گیج‌شدن به همراه تمامی نمادها و سکانس‌های دیوانه‌وار فیلم خلاصه شده است؛ البته لذتی که همیشگی هم نیست و گاهي کفرتان را به عنوان بیننده درمی آورد. کارگردان این فیلم، یعنی دارن‌آرنوفسکی فردی است که تا به حال دست روی ژانرهای مختلفی گذاشته و توانسته است امضایی ثابت پای فیلم هایش خلق کند و برای خودش صاحب سبک باشد. مخاطبان عام، او را با فیلم هایی مثل «نوح» و یا «زندگی پی» می شناسند و مخاطبان خاص‌تر سینما، آثار فاخری مثل «قوی سیاه» را از وی دیده اند. فیلم «مادر! » هم در بخشی قرار می گیرد که بی‌شک مخاطبانش طرفداران خاص سینما هستند و حتی در این قشر هم باز به دو دسته متنفران و عاشقان فیلم برخواهیم خورد؛ چرا که آخرین اثر این کارگردان صاحب سبک، بازخوردهای بسیار گوناگونی را از سوی منتقدان و مردم داشته است: از هو‌شدن در جشنواره ونیز گرفته تا نقدهای مثبت برخی منتقدان شهیر سینمایی. اینکه شما هم بعد از دیدن فیلم از آن ...