آخرین دوئل

ترجمه اختصاصی سلام سینما ریدلی اسکات از کارگردانی آگهی‌های بازرگانی با اولین فیلم خود در سال ۱۹۷۷، «دوئلیست‌ها»، به فیلم‌های بلند پیشرفت کرد. بنابراین تناسب خاصی در بازگشت او، 44 سال و بسیاری فیلم‌های برجسته بعد از آن، به چالش مرگبار دیگری که در خاک تاریخی فرانسه در «آخرین دوئل» انجام شد، وجود دارد. با تابلوهای بصری چشم‌گیر و داستان‌سرایی دقیق، در کار قبلی با بودجه متوسط، پرواز یک جسم فرعی در دوران ناپلئون، را در یک وسواس بسیار زیاد ترسیم کرد. فیلم جدید بزرگ که بیش از چهار قرن قبل اتفاق می‌افتد، یک ساختار دست و پا گیر راشومون را اتخاذ می‌کند تا در مورد نکته ی مهم قانونی تبادل نظر کند. تنها آخرین چشم‌انداز از سه چشم‌انداز که وقایع آن‌ها بازگو می‌شوند، ادراک پیدا می‌کند. این عدم تعادل تا حدودی عمدی است، زیرا عنصر کلیدی این داستان که بر اساس رویدادهای واقعی است، شیوه تحریف‌کننده‌ای دارد که در آن تجاوز به زن به عنوان توهین به غرور مردانه تلقی می‌شود. تجاوز جنسی، در قرون وسطی، بیشتر مایه‌ی شرمندگی زن متاهل بود تا بی‌عدالتی در حق او، در عوض به‌عنوان جنایت مالکیت علیه شوهرش تلقی می‌شد. این نکته به‌سختی در فیلم‌نامه‌ای با ساختار پیچیده بیان می‌شود که زمان زیادی را صرف بررسی روایت‌های متداخل شوهر خشمگین و دوست سابقش، متجاوز به خود فریبی، می‌کند، قبل از این‌که به زن نجیب مظلوم اجازه صحبت درباره‌ی خودش را بدهد.  حتی اگر قبل از رسیدن به آن موضوع، ناامید کننده به‌نظر برسد، این داستان او و پیروزی سخت اوست - نه آن‌هایی که در رقابت‌های کوچک خود افتاده‌اند، غرور جنگجویانه آن‌ها و وظیفه شناسی آن‌ها درمورد ابله خندان فرانسوی، پادشاه نوجوان، شاه چارلز ششم (الکس لاتر). تنها زمانی‌که جودی کامر ...