بحران

   بحران به کارگردانی نیکلاس جارکی قبل از آنکه یک اثر سینمایی باشد یک هشدار اجتماعی – خانوادگی است که در بیان همین هشدار نیز ابتر مانده است . گری اولدمن در نقش یک استاد دانشگاه بیش از آنکه شخصیت تازه ای از خود بروز بدهد در حال تقلید نقش های پیشین خود به صورت ابتدایی و سطحی است . داستان فیلم به اهمیت مبارزه با قرص های روانگردان که به صورت مسکن عرضه می شوند می پردازد . اما مسئله اینجا است که بازی ها و همچنین فضا سازی ها در فیلم تا حد زیادی مصنوعی است ، فیلم ساز تنها به تقلید فرم از دست نولان و امثال هم پرداخته و از خود هیچ نوآوری ای بروز نداده است .  *شخصیت سینمایی «بحران» آغازی قدرت مند دارد که متاثر از همان ساختار های تقلیدی عنوان شده است ، چنین ورود به داستانی نیاز به تداعی و بازسازی های عمیق  دارد که در فیلم نامه جای خالی آن را می بینیم . علاوه بر آن ارمی همر در نقش مامور FBI همچنان شخصیت ابرقهرمانانه خود را با توجه به فیزیک بدنی حفظ می کند و کارگردان برای رها سازی او هیچ تلاشی نکرده است . البته چنین شخصیتی تا حدودی به خانواده دوستی و توجه به خواهرش که در گیر اعتیاد شده است کمک می کند اما هیچ کاراکتر تازه ای نمی سازد . هیجان ایجاد شده در فیلم وابسته به موسیقی آن است و موسیقی به مراتب در نمایش یک «بحران» موفق تر عمل کرده است . بیننده امروزی سینمای هالیوود قبل از آنکه با فرم سینمایی روبه رو شود با تکنیک و تکنولوژی سینمایی روبه رو می شود و این بزرگترین هشداری است که از تماشای آثار هالیوودی به علاقه مندان این هنر داده می شود . تکنولوژی بیش تر از فیلم نامه و میزان سن به چشم می آید حتی مانند این فیلم که از جلوه های ویژه برخوردار نیست . درباره شخصیت گری اولدمن باید ...