همه می دانند (۲۰۱۷)

  هشتمین فیلم بلند اصغر فرهادی در مقام کارگردان یک فیلم اسپانیایی زبان و مثل همیشه درامی اخلاقی  و تریلری روانشناسانه است. همه می­دانند مثل تمام فیلم های اصغر فرهادی از همان تصاویر تیتراژ روایت خود را آغاز می­کند تا بیننده را از همان ابتدا درگیر قصه و اتفاقات پیشِ رو کند. تیتراژ تصاویر داخل ناقوس یک کلیساست که اگر بعد از پایان فیلم دوباره نگاهی به تیتراژ بیندازید انواع برداشت های سمبولیک و غیر سمبولیک و همچنین انواع نشانه گذاری های اصغر فرهادی را در آن خواهید یافت. اصغر فرهادی معتقد است ایده ساخت هر فیلمش با توجه به یک تصویر ذهنی (لزوما تصویر نیست) در ذهنش شکل گرفته و سپس تصمیم گرفته داستان و فیلمنامه ای بر اساس آن بنویسد.(برای دکمه کت دوختن) تصویر ذهنی فرهادی برای شروع نگارش فیلمنامه “همه می­دانند”  به سفر سال ها پیش او به اسپانیا برمی­گردد که در جریان آن سفر یک دختر در جنوب اسپانیا گروگان گرفته شده بود. “همه می­دانند” فیلم خوب و ارزشمندی در کارنامه فرهادی محسوب می­شود. اما مخاطب همه می­دانند قطعا مردم ایران نیستند و قرار هم نیست باشند. احتمالا فیلم در ایران اکران نمی­شود و مخاطبان همیشگی اصغر فرهادی هم با این فیلم به اندازه فیلم های قبلی ارتباط برقرار نخواهند کرد. اما مخاطبان سینمای اسپانیا، منتقدان و جشنواره های این کشور نظر مساعدی درباره فیلم داشتند و البته به نفرین اکران افتتاحیه جشنواره کن نیز دچار نشد. (مثلا کافه سوسایتیِ وودی آلن در کن دو سال پیش (۲۰۱۶) توسط تماشگران هو شد.) وقتی فیلم آغاز می­شود شاهد تصاویر مرموز و کلوزآپی از برش صفحات روزنامه هستیم.این صحنه ها من را ناخودآگاه یاد صحنه های آغازین فیلم “بی خوابی” می انداخت و بعد که این صحنه به سکانس بعدی ...