بی گناه (۱۴۰۰)

در دنیای سریال سازی امروز که گزینه ها و انتخاب ها فراوانند، اولین قسمت هر سریال، بهترین فرصت برای دلربایی از مخاطب است. در سریال های اخیر ایرانی «یاغی»، «میخواهم زنده بمانم» و «هم گناه» نمونه های درخشانی در تایید این سخن به شمار می آیند؛ زیرا در همان قسمت نخست، آن قدر کاشت و برداشت داستانی دارند که مخاطب را مجاب به همراهی کنند.    سریال «بی گناه» که ششم شهریور، اولین قسمت آن منتشر شد، نتوانست شروع چشمگیری داشته باشد و برای تماشای قسمت های بعدی دلایل دندانگیری به بیننده عرضه نکرد. مهران احمدی اولین سریالش را بعد از ساخت دو فیلم سینمایی مقابل دوربین برده و همزمان به ایفای نقش هم پرداخته است؛ گویا همین همزمانی و حضور در دو جایگاه مهم و متفاوت، تمرکز را از ذهن او دور کرده؛ آن چنان که باعث شده با محصولی مواجه شویم که در نگاه اول ضعف هایش رخ می نماید و عدم انسجامش آزاردهنده است. به نظر نگارنده، مهم ترین ایراد شروع «بی گناه» ضعف های  بخش کارگردانی بود که عملاً مانع ارتباط گیری مخاطب شد. مصطفی کیایی که تهیه کننده ی این اثر است، نام های سنگینی را کنار هم گرد آورده و گروه پُرستاره ای را فراروی کارگردان نهاده؛ اما افسوس که این تک نوازهای کاربلد، در ارکستری حضور دارند که قرار نیست هماهنگ باشند و هر کس ساز خود را می زند؛ بنابراین انگشت انتقاد به سوی رهبر این ارکستر(=کارگردان) است.    مشکل اول این جاست که در همین قسمت آغازین با خیل عظیمی از شخصیت ها مواجه می شویم که البته ناقص و معیوب معرفی می شوند؛ آن گونه که تا پایان هم در رابطه با نسبت خانوادگی شان مرددیم. آیا معرفی همه ی اعضای این خانواده در سکانس های ابتدایی نیاز بود؟! یا می شد در طی زمان و حتی قسمت های ...