آخرین تولد (۱۴۰۰)

 زمانی که فیلم «آخرین تولد» به پایان رسید و چراغ‌های سالن روشن شد، معلوم بود حاضران در سالن انتظار چنین فیلم و پایانی را نداشتند، چراکه فیلم جای خوبی تمام نشد و می‌توانست ادامه داشته‌باشد و مخاطب را از ۸۵ دقیقه بلاتکلیفی نجات بدهد و به یک نتیجه حداقلی برسد، اما این اتفاق نیفتاد و تماشاگر در یک تعلیق اجباری رها شد. «آخرین تولد» روایتی است از زمانی که طالبان دوباره در افغانستان به قدرت می‌رسد. این فیلم ربطی به پرده سینما ندارد و به دلیل ضعف‌های اساسی در روایت و ساختار سینمایی نمی‌تواند اثری باشد که مخاطب با آن همراهی کند. به نظر می‌رسد آخرین تولد در حد یک تله‌فیلم یا یک مستند گزارشی متوقف مانده‌است. هیچ گره یا رخدادی که بتواند باعث شکل‌گیری مؤلفه‌های سینمایی باشد در فیلم موجود نیست. نوید محمودی که پیش از این آثار مختلفی درباره کشورش ساخته این‌بار کوشیده با خلق فضایی هیجانی، تصرف کامل افغانستان را از سوی طالبان به تصویر بکشد، اما فیلم دچار نقصان‌های فنی زیادی است. محمودی بیش از اینکه بتواند روایت خودش را به شکل سینمایی در بستر یک درام حادثه‌ای به دور از احساسات‌گرایی مبتدیانه جلو ببرد، پشت پلان‌های طولانی و در موازات آن دیالوگ‌های بی‌اساس پنهان شده‌است، بنابراین کارگردان نتوانسته بستر لازم را برای مهم‌ترین رخداد کشورش با روایت‌های سینمایی پیوند بزند. به همین منظور اساساً هیچ‌کدام از آدم‌های فیلم نه درک می‌شوند و نه ایجاد ترس آن‌ها مسئله فیلم است. آخرین تولد در یک بلاتکلیفی مطلق گیر افتاده‌است. تک‌لوکیشن بودن آن و لهجه‌هایی که گاه متوجه آن‌ها نمی‌شویم و لرزش بیش از حد دوربین، مخاطب را خسته می‌کند. دیالوگ‌ها نه می‌توانند تأثیر دراماتیک داشته‌باشند و نه مربوط به ژانر مورد نظر کارگردان ...