باردو

ترجمه اختصاصی سلام سینما باردو اولین فیلم الخاندرو گونسالس اینیاریتو است که پس از دو دهه – یعنی از زمان فیلم عشق سگی (2000)- بالاخره در مکزیک فیلم‌برداری شد. "باردو" گرچه یک کمدی حماسی نامیده می‌شود، اما به طرز هنرمندانه‌ای با استفاده از جلوه‌های بصری اغواکننده‌‌ای که فیلم‌بردار صاحب‌نامش داریوش خنجی آفریده بین واقعیت و رویا غوطه‌ور است. با مدت زمان 3 ساعت، محصول نتفلیکس چیزی بیش‌تر از یک فیلم به نظر می‌آید. گرچه با رها شدن در ریتم دل‌فریب و خط داستانی گمراه‌کننده‌اش هرگز حوصله‌ی آدم سر نمی‌رود، اما در برخی موارد فیلم از اتهام تقلید بیش از حد از اینطور چیزها (1979) و زیبایی بزرگ (2013) تبرئه نمی‌شود. ممکن است با خود بگویید کاش اینیاریتو هم مانند دوستش آلفونسو کوارون که تمرکزش را روی رم - زادگاه و محل خاطرات کودکی‌اش - گذاشت، بیشتر توجهش معطوف زادگاهش می‌کرد. اما این فقط یک نظر شخصی است. گرچه پرداختن به موضوعات هویتی‌ای مانند فلسفه‌ی مرگ، تبعید، رنج از دست دادن عمر و شکنجه‌های خاطرات هیجان‌انگیز به نظر می‌رسد، اما عامل مهمی مانند خاطرات آزاردهنده‌ای که از ستم استعمارگران به یاد او مانده را هم نباید فراموش کرد. اینیاریتو نویسندگی این پروژه را به کمک نیکلاس گیاکوبونه که در بردمن و زیبا هم همکارش بود، به سرانجام رسانده. شخصیت اصلی فیلم سیلوریو (دنیل خیمنس کاچو) روزنامه‌نگار نامدار مکزیکی است که بیست سال اخیر را در لس‌آنجلس گذرانده و در پی بردن جایزه‌ی بین‌المللی معتبری در شهر مکزیکوسیتی است. فیلم با سایه‌های مردی که هرگز نمی‌بینم شروع می‌شود. مردی که در حال عبور از بیابانی بی‌نام‌ونشان است و همچنین بلند شدن یک هواپیما. این صحنه‌ها در پایان دوباره تکرار می‌شوند؛ اما این بار برای سیلوریو ...