انتقام جویان 4: آخر بازی

  اگر "انتقام جویان: پایان بازی" (Avengers: Endgame) را در یک کلمه توصیفش کنم، قطعا آن کلمه "کامبک" است. "جنگ ابدیت" (Infinity War) و "پایان بازی" (EndGame) مثل یک مسابقه فوتبال رفت و برگشت می ماند که در مسابقه رفت، تیم حریف (تانوس) بیرحمانه، قهرمانان مارول را شکست می دهد و در مسابقه برگشت، قهرمانان در یک نبرد نسبتا حماسی، تانوس و یارانش را از پا در می آورند.  نقاط قوت فیلم که دیگر در آثار مارول زبانزد شده است؛ جلوه های ویژه شگفت انگیز و طراحی صحنه آن است که احساس نمی کنم که برادران وارنر، به چنین سطحی از مارول برسند. ایرادهایی دارد که مربوط به قسمت روایت داستان می شود. شاید تنها کسی باشم که احساس می کنم که مدت زمان فیلم بسیار طولانی است و این کمی مخاطب را آزار می دهد؛ بعضی از پلان ها حشو است و می توانست در تدوین نهایی حذف گردد.  دومی ایراد به پایین آمدن سطح دیالوگ ها می توان اشاره کرد که آن طراوت آثار قبلی مارول و حتی "جنگ ابدیت" را ندارند. جدا از این که همیشه با شوخی های موجود در فیلم های مارول چندان راضی نبودم، در این فیلم حتی سطح شوخی ها هم پایین آمده و تکراری شده است. (دیگر مخاطب به شوخی هایی که سر فیلم بازگشت به آینده می کنند، نمی خندند!) ایراد اصلی در بخش "سفر در زمان" است که روند فیلم را کند می کند. مبارزات و گفت و گوهایی در این بخش ها شکل می گیرد که بیشتر ارجاع به گذشته دارد تا به کمک به بهبود روند داستان. ایراد دیگر که "تانوس" است. بد منی که در "جنگ ابدیت"، جز برگ برندگان فیلم بود، در "پایان بازی" به یک بدمن کلیشه ای تبدیل شده که فقط هدفش نابودی است. آن پیچیدگی های اخلاقی و نگرش های تانوس که در "جنگ ابدیت" دیده بودیم، در این فیلم نمی بینیم. سکانس های نبرد ...