اجتماع پارودی ها، انفکاک سینما
شاید بشود گفت: هر کارگردانی بالاخره روزی به جایی می رسد که فیلمی بسازد راجع به سینما. درواقع سینما برای سینما. از "روز برای شب (شب آمریکایی)" فرانسوا تروفو که فیلمی بود در مورد سیر ساخته شدن یک فیلم که نقش کارگردانِ درون فیلم را هم خود تروفو بازی می کرد، بگیر تا "تاریخ (های) سینما" ژان لوک گدار که پردازشی وسواس گونه و شگرف به جهان فیلم ها دارد. گاه از حوزه نوستالژی بازی و عشق به سینما می آید مثل "سینما پارادیزو" تورناتوره و گاه مخاطب را به درون فیلم می کشد و پرده سینما را از مقابل چشمانش کنار می زند همچون "پنجره پشتی" آلفرد هیچکاک. گاه نگاه زیرلایه ای تر است، همچون "پرسونا" برگمان. به یاد آورید سکانس ابتدایی پرسونا را. دست کودک بر کلوز لیا اولمان، ترکیب چشمان و دست کودک که جای سوژه و ابژه را تغییر می دهد و اهمیتی خودبازتابنده پیدا می کند نسبت به چیزی که برگمان می خواست سینماتوگرافی بنامد. حال تارانتینو در نهمین اثرش دست به ساخت فیلمی در مورد برهه ای از تاریخ سینمای هالیوود زده است. دوره ای که وسترن های آمریکایی رو به افول است و شرایط نابسامان و بروس لی هست و پولانسکی که به تازگی سه گانه اش را با "بچه رزماری" تکمیل کرده و.... .
تمهید تارانتینو برای مواجهه مخاطب با چنین وضعیتی، دست اندازی او به شیوه های آیرونی در بیان سینمایی است. شیوه های آیرونی از موارد رایج در سینمای پست مدرن و معاصر است. در این سینما، تماشاگرانی فرض می شوند که از تاریخی که فیلم در آن می گذرد آگاه باشند و از آنجایی که شیوه ی پست مدرن تارانتینو در انتقاد به مدرنیته اساسا به گذشته می نگرد، مسئله فیلم بر سر ارجاع به بیشترین منابع برای مخاطب و چگونگی برخورد فیلمساز با آن است. یکی از وجوه بارز در پرداخت به آثار ...
شاید بشود گفت: هر کارگردانی بالاخره روزی به جایی می رسد که فیلمی بسازد راجع به سینما. درواقع سینما برای سینما. از "روز برای شب (شب آمریکایی)" فرانسوا تروفو که فیلمی بود در مورد سیر ساخته شدن یک فیلم که نقش کارگردانِ درون فیلم را هم خود تروفو بازی می کرد، بگیر تا "تاریخ (های) سینما" ژان لوک گدار که پردازشی وسواس گونه و شگرف به جهان فیلم ها دارد. گاه از حوزه نوستالژی بازی و عشق به سینما می آید ...