کشتارگاه (۱۳۹۸)

کشتارگاه ، قصه ی حفره دار   کشتارگاه با نامش آغاز میشود. شبی ترسناک با قتل سه نفر و تلاش برای پاک کردن رد آنها. همین آغاز تعلیقی و فضای وهم انگیز محیط کشتارگاه و حضور حسن پورشیرازی و مانی حقیقی به اندازه ی کافی برای میخکوب کردن تماشاگر پتانسیل دارد.   فیلم اول قصه اش را خدب آغاز میکند  اما در ادامه دچار تمرکز زدایی میشود و خورده پیرنگهایی را وارد ماجرا میکند که بجای تمرکز رو خط اصلی ، باعث پراکنش ذهن مخاطب میشود و کف و سقفش بهم میریزد. حفره های فیلم نامه هم کم نیستند‌ و پرداخت شخصیت ها هنوز جای کار دارد. مثلا درجایی، مانی حقیقی فیلم های دوربین مداربسته ی کشتارگاه را معدوم میکند و قاعدتا این مدرک دیگر دست کسی نمی افتد و خودش هم اعترافی نمیکند ، ولی میبینیم که تمام شخصیت ها در آخر فیلم با قطعیت اورا قاتل میدانند. التماس های حقیقی به بانک برای گرفتن زمان، اورا کاسبی شرافتمند و تحت فشار معرفی میکند ولی شفاف نمیشود در آن جلسات با چه کسانی بنام شرکا و برای چه موضوعی شرکت میکند‌..   بازی باران کوثری با تمام تلاشش برای نشان دادن زنی بومی با لهجه ی خوزستانی حداقل برای مخاطب خوزستانی باور پذیر نیست. فیلمساز حمله ی بدی به قومیت عرب خوزستان کرده و از فرهنگ شان فقط قاچاق و خشونت را نشان داده تا آنجا که حتی  از زیر لباس زنانشان هم برای قاچاق دلار دریغ نمیکنند‌. حتی مهمان نوازی که شاخصه ی عرب خوزستان است را به بازی میگیرد و درحالی بی احترامی به مهمان را نشان میدهد که در خوزستان تماما برعکس است .   دختر عرب را تنها به تهران میفرستد که انتقام پدرش را بگیرد یا حداقل ردی از آن گیر بیاورد در صورتی که مردان فامیلش نیامده اند و فقط روز آخر با صورتهایی پوشیده و خنجرهای ...