«فسیل»، کلاژی از چند کمدی دیگر
کریم امینی بیشتر به عنوان کارگردان کمدی‌های به اصطلاح بساز و بفروشی شناخته می‌شود. فیلم‌هایی که فقط می‌توانند خنده مقطعی برای مخاطب داشته باشند، فیلم فسیل تازه‌ترین اثر امینی که اکران نوروزی شده است مانند دیگر ساخته‌های او با همین مختصات محتوایی و ساختاری شکل گرفته، اما اگر بخواهیم منطقی‌تر به فیلم نگاه کنیم، حضور بهرام افشاری به عنوان بازیگر اصلی باعث شده فضای فیلم به طور نسبی متقاعد‌کننده‌تر از دیگر ساخته‌های امینی باشد، اما نکته حائز اهمیت این است که فسیل همچنان فارغ از فیلمنامه منسجم است یا گرایش‌های درون ژانری‌اش لنگ می‌زند، بنابراین آنچه فیلم را جلو می‌برد کمدی موقعیت و دیالوگ است، اگر بخواهیم با دقت بیشتر به جهان فیلم نگاهی بیندازیم فسیل کپی دست چندم از آثاری است که با نوستالژیک‌های جامعه ایرانی پیوند خورده، اما فیلم‌های زیادی با چنین مضمونی ساخته شده‌اند، ایران دهه ۵۰ و ۶۰ همیشه برای مخاطب جذاب بوده است.
سه دوست که در دهه ۵۰ سودای خوانندگی دارند و در تلویزیون ملی آن زمان برنامه اجرا می‌کنند درگیر نیرو‌های ساواک می‌شوند و بحران‌های دیگر، این نوع از مضمون که نمونه‌های زیادی از آن را دیده‌ایم می‌تواند مخاطب را با خودش همراه کند و موقعیت‌های کمدی می‌توانند تا حدودی از مخاطب خنده بگیرند، اما این به دلیل هنر بازیگری بهرام افشاری است که می‌توانیم بگوییم یک‌تنه بار اصلی را به دوش می‌کشد که این نمی‌تواند حسن مطلق برای یک فیلم باشد، چرا که محتوا باید طوری شکل بگیرد که به بازیگر خاصی متکی نباشد.
این را اضافه کنید که افشاری به عنوان بازیگر بنا بر جثه خاص و نوع دیالوگ‌گویی و ری‌اکشن‌هایش مخاطب را می‌خنداند و این زیاد به کارگردان مربوط نمی‌شود، یعنی امینی افشاری را هدایت نکرده ...
کریم امینی بیشتر به عنوان کارگردان کمدی‌های به اصطلاح بساز و بفروشی شناخته می‌شود. فیلم‌هایی که فقط می‌توانند خنده مقطعی برای مخاطب داشته باشند، فیلم فسیل تازه‌ترین اثر امینی که اکران نوروزی شده است مانند دیگر ساخته‌های او با همین مختصات محتوایی و ساختاری شکل گرفته، اما اگر بخواهیم منطقی‌تر به فیلم نگاه کنیم، حضور بهرام افشاری به عنوان بازیگر اصلی باعث شده فضای فیلم به طور نسبی متقاعد‌کننده‌تر ...
