طلاخون (۱۳۹۸)

 ابراهیم شیبانی در چهارمین اثر سینمایی‌اش به دنبال موضوع ملتهبی رفته است که البته می‌توانست با چندین بار بازنویسی در فیلمنامه کیفیت بهتری داشته باشد و طلاخون را تبدیل به یک اثر سایکودرام کند. طلاخون نگاهی به زندگی مهین قدیری اولین قاتل زن سریالی دارد که در سال ۱۳۸۹ اعدام شد. این حد علاقه‌مندی به سوژه‌هایی از این دست در سینمای ایران در نوع خود عجیب به نظر می‌رسد. موضوع فیلم، پتانسیل این را داشت که پردازش بیشتری داشته باشد، اما انگار طلاخون با چگالی کمتر مانند فیلم عنکبوت توضیح واضحات می‌دهد. هر دو فیلم می‌توانستند فضای یک فیلم روانشناسانه را به وجود بیاورند، اما آنچه در این دو فیلم دیده می‌شود، گذری از یک خبر روزنامه‌ای است که نمی‌تواند به درام سینمایی تبدیل شود. اگرچه طلاخون تا مقطعی مخاطب را همراه می‌کند، اما الزاماً این همراهی باعث ایجاد خط روایی منسجمی نمی‌شود؛ بنابراین ایده طلاخون فدای موقعیت‌های اشتباهی و دیر راه افتادن قصه می‌شود در صورتی که کارگردان می‌توانست از ناهید یک کاراکتر دووجهی بسازد که داخل خانه مادر است و بیرون خانه یک قاتل سریالی. با این حال فیلمساز از این طفره رفته و ناهید را تا سکانس تولد، یک مادر و زن زحمتکش نشان می‌دهد، اما از سکانس تولد به بعد، یعنی گیر افتادن ناهید، آن ضربه‌ای که فیلمساز باید به مخاطب بزند جواب نمی‌دهد و به نظر می‌رسد شیبانی قصد داشته با ورود پلیس به خانه جوابی به تعلیق ساخته شده بدهد و سیر عرضی قصه را به چالش بکشاند، اما این فرآیند آنقدر دیر رخ می‌دهد که حتی از سکانس دستگیری ناهید به بعد هم نمی‌توانیم او را به عنوان یک قاتل سریالی باور کنیم، چراکه شیبانی، ناهید را معصوم نشان می‌دهد و این معصومیت با مخاطب ایجاد سمپاتی می‌کند و دیگر ...