سیدنصرالله، که بیش از هشت سال از عمرش را در زندان گذرانده، پس از آزادی درمی یابد که جامعه او را نمی پذیرد. نصرالله باخبر می شود که مادرش سه ماه پیش فوت کرده و فقط تفنگ بادی و تخته ی نشانه اش به جا مانده است. او در کوچه و خیابان، قهوه خانه و خانه های عمومی و خرابه های شهر راه می افتد و سعی می کند آینده ی روشنی برای خود فراهم کند. او در زندان جوراب بافی یاد گرفته؛ اما در کارگاه های سنتی جوراب بافی کاری برای او نیست. بنابراین برای امرار معاش از همان تفنگ بادی و تخته ی نشانه استفاده می کند. با مشارکت یک لوطی انتری و پرده دار در اتاقکی محقر زندگی می کند. وقتی سیدنصرالله به آن دو عادت کرده است پرده دار با زنی بلیت فروش ازدواج و آنها را ترک می کند، و لوطی انتری می میرد و نصرالله با قفس پرنده اش و انتر لوطی تنها می ماند. او یک روز صبح پرنده ی خود را از قفس آزاد می کند و به بیرون شهر می رود و انتر را رها می کند و تفنگ بادی و تخته ی نشانه اش را می فروشد و با پول آن یک بطر مشروب می خرد و آسیمه سر در خیابان های شلوغ جنوب شهر خود را گم می کند.