لیلا (۱۳۷۵)

   لیلا بعد از بیست سال دوباره روی پرده ی سینماها رفت ، در این برهه ی زمانی که دیدن فیلم خوب  در سینما غنیمت شده است لیلا برای تماشاگر می تواند فیلمی تاثیر برانگیز و حتی نوستالژیک باشد، لیلا مدرن ترین فیلمی بود که در دهه ی هفتاد توسط داریوش مهرجویی ساخته شد، اساسا این فیلم به لحاظ مضمون و انتخاب لحن توانست در آن دهه فیلم مهمی باشد زیرا مهرجویی در لیلا از سنت و سنت گرایی فاصله می گیرد و مدرنیته را با شکل و شمایل سنتی اما روشنفکرانه به تصویر درمی آورد ، مهرجویی با رعایت اصول زندگی و جامعه ی سنتی ابعاد وسیعی از مدرنیته را وارد فیلمش می کند که درک این مسئله در آن دهه به شدت غیر قابل درک بود ، زنی به دلیل نازا بودنش با توجه به فشارهای مادر شوهرش راضی می شود تا شوهرش دوباره ازدواج کند تا صاحب فرزند شود. این نگاه و نگرش مهرجویی و ایجاد موقعیت های بغرنج باعث شده لیلا بعد از بیست سال هنوز فیلم تازه یی به نظر برسد حتی برای کسی که برای اولین بار این فیلم را می بیند؛ زیرا که موضوع این فیلم به دلیلِ لحن و بافتِ محتوایی اش به هیچ وجه تاریخ انقضا ندارد، مهرجویی لیلا را بعد از پری و سارا می سازد که انگار یک سه گانه ی زنانه اند، اما لیلا از نظر اهمیت در محتوا یک فیلم خاص محسوب می شود فیلمی تابوشکن که یک رابطه ی احساسی زن و شوهری را نشان می دهد ، در اواسط فیلم زمانی که لیلا و رضا می فهمند که نمی توانند بچه دار شوند و این اختلال از سوی لیلا است فیلم جهت عوض می کند ، فیلم لیلا به صورت دانای کل از زبان لیلا روایت می شود انتخاب این روایت باعث شده فیلمساز به آنچه که می خواهد برسد در تمامی سکانس ها لیلا حضور دارد و نریشن اوست که احساسات تماشاگر را جریحه دارد می کند، نریشن های لیلا جهان فیلم را شکل می ...