تابستان داغ (۱۳۹۵)

  فیلم شروع خوبی دارد. کاراکترها و موقعیت هر یک از آنها در فیلمنامه به مرور معرفی می شوند و نشانه گذاری های ظریف و ریز به مرور انجام می پذیرند تا بعدتر به کار آیند. داستان پررمق پیش می رود و نقاط عطف و بحران آن در جای درستی از فیلمنامه قرار دارند که همه ی اینها نشان از دقت و تسلط فیلمنامه نویس به کارش دارد. اما مضمون فیلم، "دروغ"، "پنهان کاری" و تا حدودی "بی خیالی" است؛ سه عنصر رایجی که به تنهایی قادر به تزلزل بنیان خانواده در دنیای مدرن امروزی اند و دقیقاً کارکرد خود را هم در فیلم عملی می سازند: زن پزشکی (مینا ساداتی) که دوست دارد در دنیای مدرن، مانند هر زن مدرن دیگری، در جامعه نقش موثر و پررنگی داشته باشد و همسرش (علی مصفا) که خود نیز یک پزشک است، بنا بر دلایلی که مهمترین آنها فرزند خردسالشان است، مخالف فعالیت اوست. واکنش زن نسبت به برخورد همسرش رفتارهایی توأم با پنهان کاری ست که در نهایت به یک فاجعه منتهی می شود (به دلیل خطر لوث شدن از توضیح بیشتر صرف نظر می کنم). "تابستان داغ"، به مانند فیلم های اصغر فرهادی، در پی دستیابی به فرم مطلوب و ایده آلش، به مسائل و مفاهیم انسانی پشت پا نمی زند بله به نظر می رسد محتوا در آن اساسی ترین رکن است و فرم در درجه اهمیت پایین تری نسبت به محتوا قرار می گیرد. «تابستان داغ»، هرگز به بیراهه نمی رود؛ از کشش نمی افتد و ریتم خود را تا پایان حفظ می کند اما به باور من آنچه باعث می شود تا حدودی از قدرت تأثیرگذاری اش کاسته شود ایجاد گره های تو در تویی ست که گره گشایی شان تا حد زیادی ساده انگارانه انجام می پذیرد. فرهاد (صابر ابر)، برای درگیر نشدن خود و خانواده اش در جریان مرگ پسربچه، کنشی انجام می دهد که چند سکانس بعدترش به راحتی توسط نسرین (پریناز ...