گبه (۱۳۷۴)

  بنده آشنایی چندانی با آثار آقای مخملباف نداشتم (هر چند معتقدم آثارش متاثر از سینمای  کیارستمی است) اما همین اثر او نشان می دهد که چه طبع هنری زیبایی دارد و  می تواند چه فضای دلنشینی با رنگ های گوناگون و قاب های زیبا بسازد. البته  از موسیقی متن زیبای حسین علیزاده هم نمی توان گذشت. بعضی از قاب های زیبا و  موسیقی متن پر از درد آن، ترکیب جذابی ساختنه اند. این  فیلم پر از نماد و استعاره است. توجه نکردن به آن ها باعث می شود در درک  فیلم، با مشکل رو به رو شویم. این سبک از فیلم سازی را باید شناخت و آشنایی  پیدا کرد تا منظور کارگردان را از ساخت این اثر متوجه شویم و کار او را  بیهوده ندانیم. در ادامه خواهم گفت کجاها و به چه منظوری از این نماد ها  استفاده شده است. فیلم  روایت جالبی دارد. تلفیقی از گذشته و حال که می تواند حس و حال مورد نظر  کارگردان را به درستی منتقل کند. ما در حال تماشای گذر عمر دختری جوان  هستیم که منتظر مرد رویاهایش است که با اسب سفید به دنبالش بیاید و او را  خوشبخت کند. اما جالب است بدانید مرد رویاهایش اسبش سفید نیست. سیاه است.  حتی ابراز وجودش هم غیر عادی است. زوزه ی گرگ!!! همین ها باعث کنجکاوی ما  نسبت به دنبال کردن سرنوشت دختر جوان فیلم می شود. کارگردان  فیلم، در طول نماهای زیادی، خانواده ی دختر را که دائما در حال کوچ کردن  هستند را نشان می دهد که معشوقه ی دختر جوان هم به دنبال آن هاست. این صحنه  بی شباهت به لحظه هایی نیست که گرگی در پی گله ی گوسفندی راه افتاده و  منتظر لحظه ی مناسبی است تا به شکارش برسد. آگر پدر دختر را نگهبان گله  بدانیم و معشوقه را گرگ، می ...